فراز 17 از دعای 45 ( خدا را سپاس تا آنجا که در سپاسش راهی یافت شود )

و اگر يكى از آفريدگان آفريده‌اى ديگر را از سوى خود به مانند همان چيزى كه تو از سوى خويش بندگانت را به آن رهنمايى فرموده‌اى رهنمايى مى‌كرد، موصوف به احسان و بخشندگى مى‌شد و به هر زبانى مورد ستايش قرار مى‌گرفت. پس سپاس و ستايش تو را تا راهى به سپاس و ستايشت يافت مى‌شود، و تا لفظى براى سپاس و ستايشت باقى است كه تو را بدان بستايند، و معنايى وجود دارد كه به سپاس و ستايشت منتهى شود.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.