با معصيتكاران به شكيبايى روبهرو شدهاى، و كسانى را كه بر خويش عزم ستم كردهاند، با مداراى خود، مهلت دادهاى، در عذابش درنگ كرده، منتظر مىمانى تا شايد به سوى تو بازگردند، و در عقوبت آنان، شتاب نمىورزى، تا مگر توبه كنند، تا كسى از سوى تو هلاك نگردد، و در پرتو نعمت تو به شقاوت نرسد، مگر پس از آن كه راه هرگونه عذرآورى و بهانهجويى به رويش بسته گردد، و حجتها يكى از پس ديگرى بر او تمام شود. همهى اينها اى كريم، از عفو و كرم تو مايه مىگيرد، و بهرهاى است كه از مهر و شفقت تو برمىخيزد، اى بردبار.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.