فراز 103 از دعای 47 ( لطف و رحمت الهی )

و اى خدا مرا از دست عنايتت چنان رها مكن (و دور ميفكن) بسان كسى كه هيچ خيرى در او نيست و از هيچ جهت به او توجهى نخواهى داشت و او هم به درگاه تو به توبه و انابه هيچ باز نگردد (خلاصه يعنى خدايا مرا از نظر عنايتت به كلى دور ميفكن و لااقل گاهى به عين عنايت به حالم نظر فرما تا موفق به توبه و انابه شوم و از گناه و سركشى با گريه و زارى به درگاهت بازآيم)

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.