فراز 60 از دعای 47 ( معرفی مقام اهل‌بیت )

بار خدايا همانا تو دين و شرع خود را (كه طريق هدايت و سعادت و تربيت و تكميل بندگانست) در هر عصر و زمانى تاييد و نصرت دادى به واسطه امام عادل و پيشواى كاملى كه تو او را منصوب كردى (يعنى آن امام را تو بر خلق حجه الله و خليفه الله قرار دادى و مراد از امام اينجا پيغمبران و جانشينان حقيقى آنهاست و شايد علماى ربانى را كه هادى خلق به سوى خدايند نيز شامل است) و آن پيشوايان راه حق را در بلاد و ديار بندگانت معروف و مشهور ساختى پس از آنكه رشته توسل آنها (و تعليماتشان) به تو پيوسته بود و آن امام را (و ارشاد و تعليمات دين او را) وسيله وصول خلق به مقام رضا و خشنودى خود گردانيدى ( كه در آن بهشت رضوان و سعادت ابد بندگانست) و اطاعت و پيروى آن امام را بر خلق فرض و واجب فرمودى و از مخالفتش منع و تحذير كردى و به امتثال اوامرش امر اكيد و از ارتكاب نواهيش نهى شديد فرمودى و نيز امر كردى كه هيچ فردى از امت بر او تقدم نجويد و از و متاخر نماند (يعنى هيچ كس از امت از عالى و دانى، پير و جوان، عالم و جاهل، بزرگ و كوچك احدى حق تقدم بر او ندارد و متاخر از و نبايد ماند بلكه كاملا بايست از پى او راه سعادت و طريق رضاى حق را پيمود) پس آن امام عادل غايب نگهبان خلق است پناه هر كه به درگاه خدا التجا كند و كهف و پناه اهل ايمانست و حلقه‌ى محكم و محل اطمينان آنان كه متمسك به رشته ولايت آن امامند و او نور هدايت و حسن و بهاى اهل عالمست.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.