فراز 4 از دعای 48 ( رحمت پروردگار وسیع تر از گناهان انسان‌ها )

بار خدايا حاجت و خواسته‌ام را به سوى تو قصد نمودم (براى روا ساختن آن كسى را جز تو در نظر نگرفتم) و درويشى و نيازمندى و بى‌چيزيم را به درگاهت فرود آوردم (چون مى‌دانم جز تو مرا بى‌نياز نمى‌گرداند) در حالى كه اطمينانم به آمرزش و رحمت و مهربانيت از عمل و كردارم بيشتر است ، و همانا آمرزش و رحمتت از گناهانم فراختر است، پس بر محمد و آل او درود فرست، و روا كردن هر حاجت و درخواستى را كه دارم به سبب توانائيت بر آن، و آسان بودنش بر تو، و نيازمندى من به تو، و بى‌نيازى تو از من، تو خود متكفل شو و بپذير، زيرا من هرگز جز از جانب تو به خير و نيكى نرسيده‌ام و هرگز جز تو كسى بدى را از من برنگردانده است، و براى كار (رهائى از عذاب و كيفر در) آخرت و (اصلاح گرفتاريهاى در) دنيايم جز تو را اميدوار نيستم‌

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.