فراز 14 از دعای 49 ( سپاس نسبت به مهلت دهنده‌ای که در عذاب کردن شتاب نمی‌ورزد )

تو كارى كه اندر جهان كرده‌اى نپرسند اين يا كه آن كرده‌اى بخواهم اگر خود تو بخشيده‌اى نخواهم نياز مرا ديده‌اى به بخشش خود آغاز كردى مرا درى اين چنين باز كردى مرا تو مولاى من هر چه را خواستم فزون داديم خود از آن كاستم جز احسان نخواهى به من اى خدا دريغا كه خواهم حرام تو را نرفتم رهى جز به راه حرام گذشتم زاندازه‌ى خود مدام فراموش كردم من از رستخيز ز روزى كه از آن نباشد گريز تو را اى خداوند عالم سپاس تو را هم درود و تو را هم سپاس خداى من اى فاتح بى‌شكست دهى فرصت اما شتابت گسست

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.