پروردگارا! در كتاب مقدس تو آيتى يافتم كه آيت رحمت و بشارت بود. آنجا كه به بندگان خويش مژده مىدهى و مىفرمائى:
يا عبادى الذين اسرفوا على انفسهم لا تقنطوا من رحمه الله. ان الله يغفر الذنوب جميعا.
بندگان گنهكار خود را به مرحمت و مغفرت بشارت فرمائى و از نوميدى و ياس و «قنوط» نهى و منعشان كنى. همى گوئى: «اى بندگان من كه بر نفس خويش اسراف و تجاوز روا داشتهايد از رحمت پروردگار نوميد ممانيد. پروردگار متعال همهى معصيتها را خواهد بخشيد.» اين بشارت از ملكوت اعلاى تو به قلب محمد (ص) فرود آمد و تو نيكو مىدانى و حتى از من نيز آگاهترى كه چه بدها كردهام و چه معصيتها و خطاها كه از من گذشته است. واى بر من از آنچه فرشتگان تو در دفتر اعمال من نوشتهاند.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.