رياكاري در چشم نشاندن كارها و به گوش ديگران رساندن اعمال است يعني انگيزه انسان در كارهاي خير و عبادات، خدا نيست بلكه جلب توجّه ديگران و دل بستن به تحسين خلق است. در علم اخلاق، كسب اعتبار نزد مردم، با انجام كارهاي پسنديده مطلوب است ليكن اگر سعي كنيم كارمان را ديگران ببينند و در پنهان تمايل انجام آن را نداشته باشيم و حتي آن را ترك كنيم، نشانه وجود رياست.
و اگر از نشنيدن مردم ناراحت باشيم و به گوش ديگران برسانيم، اصطلاحاً«شمعه» ناميده مي شود.
ريشه اين رذيله اخلاقي از عدم شناخت خدا و حسابرسي و پاداش دهي اوست. عامل ديگر، صمع در مال و منافع ديگران كردن و يكسره دل در گرو محبت و ستايش آدمها نهادن است.
منبع : پاسخگو
