مرز ميان اعتماد به نفس و غرور چيست؟

براي روشن شدن مرز ميان اعتماد به نفس و غرور، ابتدا بايد تعريفي از اين دو مقوله داشته باشيم. اعتماد به نفس يعني خود را باور داشتن؛ باور به توانايي و قابليت خود در عمل. معناي رايج آن، خوداتكايي در برابر اتكار به ديگران و خودباختگي در برابر ديگران است. اما غرور در لغت به معناي فريفتن و به خود باليدن است.
منشأ اين گونه گرايش، جهالت يا وسوسههاي شيطاني است. بنابراين كسي كه براساس اوهام، دچار غرور شده است، ارزيابي صحيحي از خود و كار خويش ندارد. با توجه به تعاريف مذكور، به نظر ميرسد كه اعتماد به نفس و غرور، دو مقوله متفاوت و جدا از هم ميباشند. چه بسا ممكن است فردي مغرور باشد، ولي اصلاً اعتماد به نفس نداشته باشد و برعكس ممكن است كسي اعتماد به نفس داشته باشد، ولي مغرور نباشد. اگر فردي كه اعماد به نفس دارد، تواناييهاي خود را فضل و رحمتي از جانب خدا بداند و عامل اساسي آن را به خدا نسبت دهد، هواي نفسي باقي نميماند تا دچار غرور شود. هورناي نظريه پرداز معروف، اعتماد به نفس بدلي را همان غرور ناسالم ميداند. كسي كه اعتماد به نفس حقيقي دارد، پس از شناخت صحيح از خود، به پرورش قوهها و استعدادهايش ميپردازد، در حالي كه مغرور، زير پايش خالي است، يعني جهل مركب و در واقع تصور غلط از تواناييهاي خود دارد، پس هرگز قوههايش به فعليت نميرسد. كسي كه اعتماد به نفس دارد، مشكلات و سختيها را درك ميكند و به حل آنها ميپردازد و برخورد منطقي با مشكلات دارد، در حالي كه مغرور، به دليل سهل انگاشتن دشواريها و تكيه بر انرژي خيالي خود، آسيبپذير و حساس و شكننده است. مغرور، از نارساييهاي وجود خود بي اطلاع است، از اين رو هيچ گاه درصدد جبران نارساييها و بهبود نقايص خود برنميآيد، اما شخصي كه اعتماد به نفس دارد، از نقاط ضعف خود آگاه است و جهت رفع آن تلاش ميكند.