«الْحَمْدُ للّه ِِ رَبِّ الْعَالَمِینَ »11 ؛ یعنى به هر جا رسیدم، از نعمت تو رسیدم. پدر، مادر، دولت، ملت، مملکت، میز، پول، نان، قدرت و عبادت من، هیچ کدام استقلالى در رساندن من به این جایى که الان هستم، نداشته اند. فقط تو بودى، پس شکر مخصوص توست، بقیّه همه ابزار دست تو بودند، چه کاره بودند که من الان در مقابل کسى کمر خم کنم که مبادا مرا بیرون کنند یا نگه ندارند یا نانم قطع شود. آنها چه کسى هستند؟ عالَم چیست؟ دیگران که هستند؟ تنها تویى، فقط باید شکر تو را انجام دهم: «الْحَمْدُ للّه ِِ رَبِّ الْعَالَمِینَ * الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ * مَالِکِ یَوْمِ الدِّینِ »12 ؛ اى همه کاره روز قیامت این جا حالا یک جزئى کار دست این و آن داده اى، اما قیامت که خودت فریاد مى زنى: «لِمَنِ الْمُلْکُ الْیَوْمَ»13 ؛ امروز دیگر که چه کاره است؟ «للّه ِ الْوَ حِدِ الْقَهَّارِ »14 خودم، فقط خودم هستم.
