نفس وقتى رحمانى شود، اگر جایى هم بخواهد آلوده شود، خدا نمى گذارد. آن جا دیگر توفیق خاص خدا شامل حال انسان مى شود، اما وقتى نفس رحمانى نباشد، به هر مهمانى اى مى رود، سر هر سفره اى مى نشیند، هر لقمه اى را هم مى خورد. اگر هم انسان با او حرف بزند، مى گوید با خوردن یک لیوان آب روى همین لقمه اى که خوردم خیالت راحت مى شود. این قدر هم به خدا جسارت دارد. حالا چه برسد به کسانى که عمرى دچار مشروب خوارى و رباخوارى بوده اند، دچار مال غصبى و مال دزدى بوده اند. دیگر نفس آنها را شیطانى هم نمى توان گفت، چراکه از شیطانى بودن دو سه میلیون فرسخ فراتر رفته است .
