نقل شده است که امام حسین علیه السلام غلام سیاه چهره بد بو و کوتاه قدى داشت. این غلام، به امام حسین علیه السلام وفادار بود و خود را به نور الهى متصل کرده بود. او را «مولا الحسین» (غلام حسین) مى گفتند. وقتى این غلام به شهادت رسید، امام حسین علیه السلام سر او را به زانوى خود گرفت، صورت بر صورتش نهاد و اشک ریخت و گفت : «اللهُمَّ بَیِّضْ وَجْهَهُ!» ؛ خداوندا! بالاترین آبرو را به این غلام من ببخش! «بَیِّضْ وَجْهَهُ و طَیِّبْ ریحَهُ»8.شب سیزدهم محرّم، وقتى امام زین العابدین علیه السلام به بنى اسد فرمود : چون این اجساد را نمى شناسید، من همه آن ها را به شما معرفى مى کنم.به امام علیه السلام گفتند : این اجساد سه شبانه روز، با این وضع، در این بیابان گرم افتاده اند ؛ اما چنان بوى عطر و نسیم دل انگیزى این بیابان را فرا گرفته که انسان تعجب مى کند. این بوى عطر از چیست؟ امام زین العابدین علیه السلام فرمود : بیایید تا جاى آن را به شما نشان دهم. آن گاه آنان را بالاى سر جنازه آن غلام سیاه برد و فرمود : این عطر، از این جنازه است. عطر دیگر شهدا را هم در قیامت حس خواهید کرد ؛ چون دنیا گنجایش آن را ندارد.امام صادق علیه السلام مى فرماید :« شیعَتُنا منا خُلِقُوا مِنْ فاضِلِ طینَتِنا » .شیعیان ما از ما هستند و از سرشت ما مى باشند .در این جا کلمه «شیعه» به ضمیر جمع «نا» اضافه شده است.وعُجِنُوا بمآءِ وِلایَتِنا 9.وبا کیمیاى ولایت ما عجین شده اند . کلمه ولایت نیز به «نا» اضافه شده است.امام علیه السلام مى گوید : هر کس به ما اضافه شود، در دنیا و آخرت با ما است ؛ چون خورشید هر چه به جلو مى رود، شعاعش را هم به دنبال خود مى برد. روز قیامت امامان ما هر جا بروند، ضرورتا شیعیان وفادار را هم به دنبال خود خواهند برد.
