معاشرت و آخرت

گروهى معتقدند کلمه انسان از اَنَسَ گرفته شده و اَنَسَ حقیقتى است که ریشه در جوهر وجود انسان دارد و به این خاطر انسان از تنهایى و عزلت گریزان است و به بودن با دیگران و همنشینى و همزیستى با هم نوعش میل شدید دارد .معاشران به سبب برقرارى اُنس روحى ، بر یکدیگر تاثیر باطنى و ظاهرى و روحى و روانى و فکرى و اخلاقى دارند ، این معاشرت اگر براساس اصول الهى و انسانى صورت گیرد اثراتى که انسان در مرحله عقاید و اعمال و اخلاق از معاشر مى گیرد و به کار مى بندد ، به منزله دانه پر بارى است که در کشتزار نظام حیات کاشته مى شود و در آخرت به صورت رضوان الهى و بهشت عنبر سرشت برداشت مى گردد و این همان واقعیتى است که از پیامبر اسلام  (صلى الله علیه وآله) روایت شده است :« الدُّنیَا مَزْرَعَهُ الاْخِرَهِ » 2)  . آرى ; همانگونه که معروف است :« الُمجالَسَهُ مُوَثّرَهٌ » .همنشینى اثرگزار است . این اثرگزارى به اندازه اى مهم است که عاقبتش یا بهشت و سعادت ابدى یا دوزخ و شقاوت همیشگى است .آیا در نظام هستى سابقه دارد که کسى گندم بکارد و جو درو کند ، عدس بنشاند و نخود برداشت نماید ؟ کسى که معاشرتى ناصحیح و دوستى ناباب و رفیقى بدسیرت دارد ، نباید توقع داشته باشد آثارى که از او به وى منتقل مى شود ، در دنیا و به ویژه در آخرت محصول شیرین و میوه با ارزش دهد .یامبر اسلام  (صلى الله علیه وآله) مى فرماید :« ... وَمَنْ یُطِعِ الشَّیطَانَ یَعصِ اللهَ وَمَنْ یَعْصِ اللهَ یُعَذِّبْهُ اللهُ » 3)  .

کسى که از شیطان پیروى کند ، خدا را معصیت مى نماید ، و کسى که در گردونه معصیت خدا افتد ، خدا او را به عذاب دچار خواهد کرد . نفس انسان از نظر ماهیت و حقیقت و نظام آفرینشى به گونه اى است که به وسیله حواس ظاهرى و باطنى به شدت اثرپذیر است ، آنچه را گوش مى شنود ، چشم مى بیند و پوست لمس مى کند و . . . نفس بدون فاصله اثر برمى دارد و انسان بر اساس همان آثارى که در نفس نقش بسته ، عمل مى کند و حرکت مى نماید .چشم ، هنگامى که منظره زیبایى را مى بیند ، در نفس ، بهجت و نشاط و میل رسیدن به آن منظره پیدا مى شود و انسان به حرکت و جنب و جوش مى آید تا به مقصود برسد .