گناه و عصيان ، خطر بسيار سنگينى است كه هويت و شخصيت و شؤون انسانى انسان را تهديد به فنا و نابودى مى كند . اوامر و نواهى حضرت دوست بر وفق مصلحت انسان تنظيم شده و اجراى آن اوامر و نواهى و فرمان هاى حضرت حق ، مولد سعادت دنيا و آخرت آدمى است . جرأت بر گناه و جسارت بر حضرت مولا ، از بدترين صفات انسان و پليدترين حالات آدمى است . بشر تاكنون از هيچ گناهى سود مادى و معنوى نديده ، بلكه از گناه گرچه صغيره بوده ضرر و ضربه ديده است . انبياى خدا و ائمه طاهرين عليهم السلام و اولياى بزرگوار ، دائما مردم را از گناه بر حذر داشته و ترك گناه را به انسان در تمام شرايط سفارش مى كردند .
اساساً بعثت انبيا و امامت امامان عليهم السلام براى اين بوده كه انسان را با اوامر و نواهى حق آشنا كرده و زمينه اجراى دستورهاى الهى را براى آدميان فراهم كنند . گناه به تدريج روح و قلب را به تاريكى و قساوت سوق داده و گاهى براى انسان زمينه اى از كدورت فراهم مى كند كه تصفيه و تزكيه جان و قلب از آن كدورت امرى محال مى نمايد !! گناهكار ، منفور حضرت دوست و مبغوض ملائكه و مطرود انبيا و امامان عليهم السلام و اوليا خداست و مردم به خاطر او از فيوضات ربانى محروم مى گردند .
منبع : برگرفته از کتاب عرفان اسلامی استاد حسین انصاریان
