توبه در میدان جنگ

نصر بن مزاحم در کتاب وقعه ى صفّین نقل مى کند : هاشم مرقال مى گوید : با تعدادى از قاریان قرآن در جنگ صفّین براى یارى امیرالمومنین (علیه السلام) شرکت داشتم ، جوانى از طایفه ى غسّان از لشکرگاه معاویه به میدان آمد ، رجز خواند ، به على (علیه السلام) ناسزا گفت و مبارز طلبید . به شدت ناراحت شدم ، از اینکه فرهنگ خطرناک معاویه ، اینچنین مردم را گمراه کرده بود دلم سوخت ، به میدان تاختم و به آن جوان غافل گفتم : اى جوان ! هر سخنى که از دهان درآید ، در پیشگاه خداوند حساب دارد ، اگر حضرت حق از تو بپرسد : چرا به جنگ على بن ابى طالب رفتى ، چه پاسخ مى دهى ؟ جوان گفت : مرا در پیشگاه خدا حجت شرعى هست ، زیرا جنگ من با شما به خاطر بى نمازى على بن ابى طالب است !هاشم مرقال مى گوید : حقیقت را براى او بیان کردم ، نیرنگ و خدعه ى معاویه را براى او ثابت نمودم ، چون به حقیقت واقف شد ، از خداوند مهربان عذرخواهى کرد ، و به عرصه گاه توبه وارد شد و به دفاع از حق با ارتش معاویه به جنگ برخاست(1