حکایتى به نقل از میرزا طاهر تنکابنى

میرزا طاهر تنکابنى که از حکما و فلاسفه بزرگ زمان اخیر بود مى فرمود : از مدرسه سپهسار واقع در تهران میدان بهارستان براى انجام کارى درآمدم ، آن سوى خیابان سیدى را دیدم ، در چهره اش دقت کردم یافتم که از هم درسى هاى گذشته من است ، نزد او شتافتم و پس از سلام پرسیدم چه مى کنى ؟
گفت : ولگردم . گفتم : امشب بیا در مدرسه مهمان من باش . آمد و به خاطر سرماى سخت زیر کرسى نشست ، برایش چایى ریختم ، پس از خوردن به من گفت : میل دارى همراه من به شهر قم بیایى ؟

گفتم : هوا بسیار سرد است ، علاوه در این وقت شب وسیله براى رفتن به قم میسّر نیست، ولى براى رفتن به قم اصرار کرد . گفتم : مى آیم . ناگهان گفت : این قم !! خود را در صحن مطهّر حضرت معصومه (علیها السلام)دیدم ، براى این که به این واقعیت یقین کنم ، مُهر نمازى از جامهرى برداشتم و در جیب خود نهادم ، پس از زیارت به ناگاه گفت : تهران ، دیدم زیر کرسى حجره مدرسه هستم و آن مهر نزد من است .

 بر گرفته از کتاب داستانهای عبرت آموز