حكايت مريضى امام حسين عليه السلام و عرب بيابان نشين‏

  من وقتى مى خواهم مطلبى را از اهل تسنن نقل كنم، شادتر مى شوم تا اين كه شيعه نقل كرده باشد؛ چون از شيعه نقل كنيم، مى گويند: از هم مكتب خودتان است، اما ديگرى مطلبى را به نفع ما نقل كند، خيلى با ارزش است. حال دو مورد از آنها درباره آگاهى ائمه عليهم السلام براى شما نقل مى كنم. وجود مبارك امام حسين عليه السلام پياده و با پاى برهنه، داشتند از مدينه به مكه مى رفتند. جاده اى كه قديم بين مكه و مدينه بود، اگر كسى با ماشين مى رفت، اميد نداشت كه به مكه برسد. خيلى جاده بدى بود. من آن جاده را رفته بودم، آن سال ها، در آن جاده، دائم حاجى ها با احرام كشته مى شدند؛ يعنى سالى نبود كه جاده كشته ندهد. آن وقت امام حسين عليه السلام با پاى برهنه، در آن گرماى بالاى پنجاه درجه، بيست و پنج سفر از مدينه تا مكه آمدند.
در يكى از اين سفرها، پاى حضرت درد گرفت و تا زانو ورم كرد. نتوانستند راه را ادامه بدهند. لذا چادر زدند و امام عليه السلام را زير خيمه بردند و به حضرت عرض كردند: چند روز طول مى كشد، مى مانيم. پاى خود را دراز كنيد تا ورم و دردش بخوابد و هر وقت خود شما فرموديد، راه بيافتيم. امام عليه السلام يكى از ياران خود را صدا زدند. در آن بيابانى كه اصلًا آب و علف پيدا نمى شد، از مدينه تا مكه فقط كوه است، فرمودند: طبق آدرسى كه به تو مى دهم، پشت فلان تپه مى روى، تعداد كمى چادرنشين هستند، مردى از گياهان خشك و تر اين بيابان در ايام بهار دوا درست مى كند كه براى درد و ورم پا خوب است، ولى نگو كه براى چه كسى مى خواهى؟ چون اگر اسم مرا ببرى، پول نمى گيرد.