يارى ذوات مقدسه

 آن كسى كه مى تواند در زندگى به انسان كمك بدهد ، فقط خدا ، انبيا و ائمه عليهم السلام هستند . اين ذوات مقدسه ، در گرفتارى ها دست از ما برنمى دارند . آن كسى كه ضربه مى زند و بعد رها مى كند ، شيطان است . ولى آن كسى كه ضربه خورده را معالجه مى كند و ضربه اش را جبران مى كند ، اين ذوات مقدسه هستند . اين ها جبران كننده هستند و كسى را در هيچ گرفتاريى رها نمى كنند .

 چهار طايفه در مدينه زندگى مى كردند ، شيعه و سنى ، يهودى و مسيحى . در ميان آنها فقير زياد بود . روزى در برابر چشم مردم ، وجود مبارك حضرت باقرالعلوم عليه السلام پيراهن حضرت زين العابدين عليه السلام را در آوردند كه غسل دهند ، مردم بلند بلند گريه مى كردند .

 حضرت مقدارى كه بدن را حركت دادند ، چشم مردم به پشت شانه حضرت زين العابدين عليه السلام افتاد ، پوست ايشان جمع شده و سياه شده بود . بيشتر گريه كردند . به امام باقر عليه السلام گفتند :

 در كربلا با چه چيزى به حضرت زدند كه بعد از سى سال خوب نشده است . فرمود : پدرم لباس ، خرما و غذا به دوش مى گرفت و به درب خانه فقراى مدينه ، شيعه ، سنى ، يهودى و مسيحى مى برد ، اين اثر همان انبان ها است .(128) در اين چهل سال نتوانستند بفهمند كه اين كمك دهنده كيست . اما شيطان در سخت ترين موقع شخص را رها مى كند .

 همه بدانيد كه وابسته به اوليايى هستيد كه شما را تنها نمى گذارند .

 به ديدن يكى از علماى بسيار بزرگوار رفتم ، تازه وارد شهر شده بودم ، اما وقتى رفتم ، ديدم در حال از دنيا رفتن است . حدود نود ساله بود . عالم ديگرى قبل از من آمده بود و آنجا نشسته بود . آن عالم ، وقتى حال اين عالم در حال احتضار را ديد ، به من گفت : لحظه خيلى سختى است .

 گفتم : براى ايشان ؟ گفت : بله . گفتم : نه ، هيچ لحظه سختى نيست . گفت : از كجا مى دانيد ؟ گفتم : از آيات قرآن و روايات . گفت : براى من بيان كنيد . گفتم : ايشان در اين شهر چند سال منبر رفته است ؟ گفت : هفتاد سال . گفتم : منبرهايش هدايت گر مردم بود ؟ گفت : كاملاً ، چون از نظر علمى قريب الاجتهاد بود . گفتم : انسانى كه هفتاد سال خدا را بندگى كند ، نوكرى و خادمى خالصانه براى اهل بيت عليهم السلام داشته باشد ، در نبود انبيا و ائمه عليهم السلام مردم را هدايت كند ، جنابعالى فكر مى كنيد در اين لحظه نياز ، خداوند ، اهل بيت و پيغمبر عليهم السلام از او رو برمى گردانند ؟!

 ناگهان اين عالم چنان گريه كرد ، گفت : آقا ! مرا بيدار كرديد . مگر مى شود كسى عمرى به دنبال خدا ، پيغمبر و اهل بيت عليهم السلام برود ، بعد هنگام مردن ، در برزخ و قيامت او را رها كنند ؟

 گفتم : اين آقا در خوش ترين حال است . مدرك آن قرآن است :

  » فَادْخُلِى فِى عِبَدِى × وَ ادْخُلِى جَنَّتِى «

  اول به كنار اهل بيت عليهم السلام برو و بعد وارد بهشت شو .