مجمع بن عبداللّه عائذى‏

مجمع بن عبداللّه به گفته برخى، تابعى و از ياران حضرت امام على عليه السلام بود كه در جنگ صفين شركت داشت.
   
وى همراه فرزندش عائذ و عمربن خالد و جنادة بن حارث و غلام عمربن خالد از كوفه براى يارى امام حسين عليه السلام بيرون شدند و در عُذَيب الهجانات به آن حضرت پيوستند.
   
حرّ بن يزيد رياحى- كه در آن منزل راه كوفه را بر امام عليه السلام بسته بود- وى و همراهانش را بازداشت كرد، ولى آن حضرت آنان را جزو ياران خود دانست و از چنگ حُرّ رها نمود.
  
آنگاه امام عليه السلام فرمود: از وضع مردمانى كه پشت سر گذاشتيد آگاهم سازيد؟ مجمع عرض كرد: اعيان و اشراف كوفه رشوه هايشان فزونى گشته و جوال‏ها و انبان‏هايشان پر شده است. [حاكمان‏] دوستيشان را جلب و خود را تنها خيرخواه آنان وانمود كرده‏اند. اما ديگر مردم گرچه قلباً هوادار تو هستند، ولى فردا شمشيرهايشان بر ضدّ تو كشيده خواهد بود.
  
روز عاشورا در آغاز جنگ، وى و همراه سه تن ديگر: عمربن خالد صيداوى و جابر بن حارث سلمانى و غلام عمر بن خالد صيداوى، با شمشيرهاى كشيده وارد ميدان مبارزه گشتند، و جنگى سخت نمودند، چنان كه در صف دشمن شكاف ايجاد شد. لشكر آنان را در ميان گرفتند و راه بازگشت بر آنان بسته شد. در اين هنگام حضرت عباس عليه السلام آنان را نجات داد، در حالى كه جراحات زيادى برداشته بودند، [بار ديگر] دشمن به آنها نزديك شد و در يك‏ نبرد سخت هر چهارتن به درجه رفيع شهادت نايل آمدند.
   
در زيارت رجبيه و ناحيه مقدسه از وى چنين ياد شده است:
  
 «السَّلام عَلى مَجمَعِ بنِ عَبْداللّهِ العائذى»