عبدالرحمن بن عروه غفاری

عبدالرحمن، از بزرگان و شجاعان بانفوذ كوفه بود. جدّش، حرّاق به حمايت از امام على عليه السلام در جنگ‏هاى آن حضرت شركت كرد.
   
آن‏گاه كه در روز عاشورا بيشتر ياران سيّدالشهدا عليه السلام به شهادت رسيدند، او و برادرش، عبداللَّه به محضر امام حسين عليه السلام آمده و گفتند: اى ابوعبداللَّه! دشمن ما را محاصره كرده، دوست داريم مقابل تو بجنگيم و جان خويش را فدا سازيم.
   
امام حسين عليه السلام به آنها خوش‏آمد گفت و اجازه ميدان داد. عبدالرحمن، پس از عمرو بن قرظه انصارى يا عمرو بن جناده و به قولى يحيى بن سليم مازنى وارد ميدان شد. او بيست و به قولى 42 تن از دشمن را در دو نوبت به هلاكت رساند؛ و سرانجام در جنگ تن به تن به فيض شهادت نايل گشت.
    
وى در حال مبارزه چنين رجز مى‏خواند:
   
         قَدْ عَلِمَتْ حَقّا بنو غِفارٍ             وخِنْدَفٌ بعد بنى‏نِزار
   
             لَنَضْرِبَنَّ مَعْشَر الفُجّارِ             بِكُلِّ عَضْبٍ صارمٍ بَتّار
  
             يا قوم ذو ذوا عن بنى الاحرار             بالمَشْرَفى والقَنا الخَطّارِ
    
بنو غفار و خِنْدَف و بنى‏نزار به حقّ مى‏دانند كه با هر شمشير برّان گروه بدكاران را مى‏زنيم. اى قوم! با [شمشير] مشرفى و نيزه جنبنده از فرزندان آزادگان دفاع كنيد.
    
در زيارت ناحيه مقدسه‏ امام عليه السلام از وى و برادرش اين گونه ياد شده است:
     
 «السلام على عبداللَّه وعبدالرحمن ابنى عروة بن حرّاق الغفاريين.»
      
ولى در زيارت رجبيه آمده است:
     
 «السلام على عبدالرحمن و عبداللَّه ابنى عروه»