عبدالرحمن بن عبداللَّه يَزَنى

عبدالرحمن هنگام دعوت كوفيان از امام حسين عليه السلام به فرمان آن حضرت با مسلم بن عقيل عليه السلام و قيس بن مسهر صيداوى و عمارة بن عبداللَّه سلولى عازم كوفه گرديد.
  
وى در روز عاشورا پس از مسلم بن عوسجه و به قولى پس از هلال بن نافع و با كسب اجازه از سيّدالشهدا عليه السلام به ميدان مبارزه شتافت و چنين رجز خواند:
     
          انا بنُ عبدِاللَّه مِنْ آل يَزَنْ             دينى على دين حسينٍ وَحَسَنْ‏
    
         اضْرِبُكُمْ ضَرْبَ فَتىً مِنَ اليمنْ             أَرْجُو بِذاك الفوزَ عِنْدَ المُؤْتمنْ
    
من پسر عبداللَّه از خاندان يَزَن هستم. دين من، دين حسين و حسن است. مانند جوان يمنى شما را مى‏زنم. اميدوارم با اين كار نزد خداوند متعال رستگار شوم.
    
گروه زيادى از دشمن را به هلاكت رساند و سرانجام به فيض شهادت نايل گشت.
    
در زيارت رجبيه از او چنين ياد شده است:
   
 «السلام على عبدالرحمن بن عبداللَّه الازدى.»