برترى ارزش عمر بر ساير نعمت‏ها

در ميان جميع نعمت‏هايى كه به ما مرحمت شده است، مادر و ظرف همه نعمت‏ها، عمر است. عمر نبود كه اين همه نعمت نداشتيم، اما چون هستيم، تمام عالم را براى ما نعمت است:
 «وَسَخَّرَ لَكُمُ الَّيْلَ وَ النَّهَارَ وَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ وَ النُّجُومُ مُسَخَّرَ تُ بِأَمْرِهِ»
يعنى همه اين نعمت‏ها را به طور رايگان در استخدام تو گرفتم. اگر كره زمين، روز نداشت، ما مى‏خواستيم روز و شب، نور خورشيد و ماه را بخريم، اصلًا نمى‏شد. آنچه كه در اين عالم هست، براى شما رام و مسخّر كردم و در اختيار شما قرار دادم، ولى همه اين‏ها در ظرف عمر طلوع مى‏كند و الّا اگر عمر و زمان در اختيار ما نبود، طلوع نعمت معنا نداشت. رسول خدا صلى الله عليه و آله روى منبر به مردم رو كرد و پرسيد: بالاترين نعمت خدا چيست؟ هر كسى اجازه گرفت، بلند شد و نعمتى را ذكر كرد و حضرت فرمود: اين نعمت خوبى است، اما جواب سؤال من نيست. همه حرف‏هاى خود را زدند، آخرين نفر، وجود مبارك اميرالمؤمنين عليه السلام از جا بلند شد، عرض كرد: بالاترين نعمتى كه خدا به ما داده است، نعمتِ «بودن» است. اين عمر، نعمت خيلى بزرگى است. «1» اگر خاك بوديم، هر چه حيوان هست، از روى ما رد مى‏شد، اما خداوند مشتى از خاك را جمع كرد و از طريق نطفه و رحم مادر ما را از حالت خاك بودن درآورد، اين بدن، روح، عقل، گوش، چشم، هوش و اين موجوديت را به ما داد. بعد از اين وجود، نعمت‏هايى داده است كه ما با هزينه كردن صحيح آنها مى‏توانيم عرش را پاانداز خود كرده، ملائكه را مستخدم خود كنيم.
بازگشت به اصل خويش‏
چقدر مولوى زيبا گفته است:
روزها فكر من اين است و همه شب سخنم             كه چرا غافل از احوال دل خويشتنم‏
از كجا آمده‏ام، آمدنم بهر چه بود                         به كجا مى‏روم آخر؟ ننمايى وطنم‏
مرغ باغ ملكوتم، نيم از عالم خاك                       چند روزى قفسى ساخته‏اند از بدنم
و حافظ مى‏سرايد:
من ملك بودم و فردوس برين جايم بود             آدم آورد در اين دير خراب آبادم
ما در وجود آدم و حوا عليهما السلام به صورت بالقوه بوديم. اولين جايى كه به ما دادند:«يَادَمُ اسْكُنْ أَنتَ وَ زَوْجُكَ الْجَنَّةَ» صورت، سيرت و طبع ما در اصل بهشتى است، پس حركات ما نيز بايد بهشتى باشد. با آن حركات است كه طبع، صورت و سيرت بهشتى بودن را مى‏توانيم نگهداريم؛«وَ الْعَمَلُ الصلِحُ يَرْفَعُهُ»
نعمت عمر چه جايگاهى دارد؟ جزء اعظم نعمت‏هاست. اين نعمت، شكر مى‏خواهد.
برترى ارزش عمر بر ساير نعمت‏ها
در ميان جميع نعمت‏هايى كه به ما مرحمت شده است، مادر و ظرف همه نعمت‏ها، عمر است. عمر نبود كه اين همه نعمت نداشتيم، اما چون هستيم، تمام عالم را براى ما نعمت است:
 «وَسَخَّرَ لَكُمُ الَّيْلَ وَ النَّهَارَ وَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ وَ النُّجُومُ مُسَخَّرَ تُ بِأَمْرِهِ»
يعنى همه اين نعمت‏ها را به طور رايگان در استخدام تو گرفتم. اگر كره زمين، روز نداشت، ما مى‏خواستيم روز و شب، نور خورشيد و ماه را بخريم، اصلًا نمى‏شد. آنچه كه در اين عالم هست، براى شما رام و مسخّر كردم و در اختيار شما قرار دادم، ولى همه اين‏ها در ظرف عمر طلوع مى‏كند و الّا اگر عمر و زمان در اختيار ما نبود، طلوع نعمت معنا نداشت. رسول خدا صلى الله عليه و آله روى منبر به مردم رو كرد و پرسيد: بالاترين نعمت خدا چيست؟ هر كسى اجازه گرفت، بلند شد و نعمتى را ذكر كرد و حضرت فرمود: اين نعمت خوبى است، اما جواب سؤال من نيست. همه حرف‏هاى خود را زدند، آخرين نفر، وجود مبارك اميرالمؤمنين عليه السلام از جا بلند شد، عرض كرد: بالاترين نعمتى كه خدا به ما داده است، نعمتِ «بودن» است. اين عمر، نعمت خيلى بزرگى است. «1» اگر خاك بوديم، هر چه حيوان هست، از روى ما رد مى‏شد، اما خداوند مشتى از خاك را جمع كرد و از طريق نطفه و رحم مادر ما را از حالت خاك بودن درآورد، اين بدن، روح، عقل، گوش، چشم، هوش و اين موجوديت را به ما داد. بعد از اين وجود، نعمت‏هايى داده است كه ما با هزينه كردن صحيح آنها مى‏توانيم عرش را پاانداز خود كرده، ملائكه را مستخدم خود كنيم.
بازگشت به اصل خويش‏
چقدر مولوى زيبا گفته است:
روزها فكر من اين است و همه شب سخنم             كه چرا غافل از احوال دل خويشتنم‏
از كجا آمده‏ام، آمدنم بهر چه بود                         به كجا مى‏روم آخر؟ ننمايى وطنم‏
مرغ باغ ملكوتم، نيم از عالم خاك                       چند روزى قفسى ساخته‏اند از بدنم
و حافظ مى‏سرايد:
من ملك بودم و فردوس برين جايم بود             آدم آورد در اين دير خراب آبادم
ما در وجود آدم و حوا عليهما السلام به صورت بالقوه بوديم. اولين جايى كه به ما دادند:«يَادَمُ اسْكُنْ أَنتَ وَ زَوْجُكَ الْجَنَّةَ» صورت، سيرت و طبع ما در اصل بهشتى است، پس حركات ما نيز بايد بهشتى باشد. با آن حركات است كه طبع، صورت و سيرت بهشتى بودن را مى‏توانيم نگهداريم؛«وَ الْعَمَلُ الصلِحُ يَرْفَعُهُ»
نعمت عمر چه جايگاهى دارد؟ جزء اعظم نعمت‏هاست. اين نعمت، شكر مى‏خواهد.