اتصال به حق با بصيرت‏

انبيا عليهم السلام اين معنا را مى‏ديدند كه كانال تكاليف، اوامر خدا و ترك نواهى را بايد عبور كنند تا فرزند آنها در پايان كار، طلاى بيست و چهار عيار از كار در بيايد، مانند حضرت ابراهيم، يوسف و بقيه انبيا عليهم السلام. اين همه دلسوزى براى مردم مى‏كردند، مى‏دانستند مردم با پيمودن راه ضلالت، همه چيزشان به لجن كشيده مى‏شود. اين را هم مى‏ديدند و هم مى‏دانستند. هيچ وقت فريفته زندگى پر زرق و برق منحرفان نمى‏شدند و آرزوى آن زندگى‏ها را نمى‏كردند، بلكه آن زندگى‏ها را لعنت مى‏كردند.
قرآن مجيد اسم اين ديد را «بصيرت» گذاشته است: «قُلْ هذِهِ‏سَبِيلِى أَدْعُواْ إِلَى اللَّهِ عَلَى‏ بَصِيرَةٍ أَنَا وَ مَنِ اتَّبَعَنِى»
حبيب من! به مردم بگو: راه من اين است؛ شما را دعوت مى‏كنم به اين كه به‏ تمام زيبايى‏هاى بى‏نهايت، به زمينه رشد و كمال، به غنىّ مطلق، به وجود مقدسى كه خزائن آسمان و زمين در اختيار اوست وصل بشويد تا با اين اتصال، طلاى تمام عيار شويد. قرآن مى‏گويد:«فَأَيْنَ تَذْهَبُونَ»
كجا مى‏رويد؟ بياييد ما بصيران به شما بگوييم كه كجا داريد مى‏رويد. پايان كار شما تعفّن، لجن زار، آلودگى، كثافت و بعد خلود در هفت طبقه جهنم است، چون بوى تعفن اگر بيرون بزند، كل هستى قيامت را بهم مى‏ريزد. شما با كورى مسير را طى مى‏كنيد. كه در قرآن لفظ «أعمى» مكرّر آمده است: «وَ مَا يَسْتَوِى الْأَعْمَى‏ وَ الْبَصِيرُ»  اين جاده را با چشم باز نمى‏رويد، بلكه با چشم بسته و در تاريكى مى‏رويد.
بياييد تا ما كه مى‏بينيم، شما را راهنمايى كنيم.
نسنجيدن اعمال جهنميان در قيامت‏
اولين كسى كه ظاهر و باطن همه چيز را مى‏بيند، پروردگار است. او دارد جاده را مى‏بيند كه شما را به كجا برساند. در اين جاده همه چيز شما غارت مى‏شود، كوچك مى‏شويد و بعد به جايى مى‏رسيد كه پروردگار مى‏فرمايد:«فَلَا نُقِيمُ لَهُمْ يَوْمَ الْقِيمَةِ وَزْنًا»  در قيامت براى اين گروه كوچك شده، ترازوى سنجش نمى‏گذارم، چون وزنى ندارند كه آنها را بسنجم. پوك و پوچ هستند و وزن ندارند. من ترازو را براى سنجيدن و نمره دادن مى‏گذارم، اين‏ها چيزى ندارند كه من بخواهم به آنها نمره بدهم. «بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ تَجْهَلُونَ»  نفهم هستند. نفهمى به قول فلاسفه، عدم است. آنها مى‏گويند: شرّ، عدم خير و جهل، عدم عقل است.