فارسی
شنبه 18 آذر 1402 - السبت 26 جمادى الاول 1445
قرآن کریم مفاتیح الجنان نهج البلاغه صحیفه سجادیه
0
نفر 0

علی موسوی گرمارودی‏ ابوالفضائل‏

ای تشنه ی عشق روی دلبند 

برخیز و به عاشقان، بپیوند 

 

در جاری مهر، شستشو کن 

وانگاه، ز خون خود وضو کن  

 

زان پا که در این سفر درآئی 

گر دست دهی سبک تر آئی  

 

رو جانب قبله ی وفا کن 

با دل، سفری بکربلا کن  

 

بنگر. به نگاه دیده ی پاک 

خورشید به خون طپیده ی خاک  

 

افتاده وفا بخاک، گلگون 

قرآن، بزمین فتاده در خون  

 

عباس علی، ابوالفضائل 

در خانه ی عشق، کرده منزل  

 

ای سرو بلند باغ ایمان 

وی قمری شاخسار احسان  

 

دستی که ز خویش وانهادی 

جانی که براه دوست دادی  

 

آن، شاخ درخت با وفائی است 

وین، میوه ی باغ کبریائی است  

 

رفتی که به تشنگان دهی آب 

خود گشتی از آب عشق، سیراب  

 

آبی ز فرات، تا لب آورد 

آه از دل آتشین برآورد 

 

آن آب ز کف غمین فروریخت 

وز آب دو دیده با وی آمیخت  

 

برخاست ز بار غم خمیده 

جان بر لبش از عطش رسیده  

 

بر اسب، نشست و بود بیتاب 

دل، در گرو رساندن آب  

 

ناگاه یکی دو رو به خرد 

دیدند که شیر، آب می برد 

 

آن آتش حق خمیده بر آب 

وز دغدغه و تلاش، بیتاب  

 

دستان خدا، ز تن جدا شد 

وان قامت حیدری، دوتا شد 

 

بگرفت بنا گزیر، چون جان 

آن مشک، ز دوش خود بدندان  

 

وانگاه بروی مشک، خم شد 

وز قامت او، دو نیزه، کم شد 

 

جان در بدنش نبود و میتاخت 

با زخم، هزار نیزه می ساخت  

 

از خون تن او، بگل نشسته 

صد خار، بر آن ز تیر، بسته  

 

دلشاد که گر ز دست شد، دست 

آبی ش، برای کودکان هست  

 

چون عمر گل، این نشاط کوتاه 

تیر آمد و مشک بردرید، آه  

 

این لحظه چو گویم او چها کرد 

تنها، نگهی، بخیمه ها کرد 

 

ای مرگ، کنون مرا به برگیر 

از دست شدم کنون، ز سر گیر 

 

می گفت و بر آب و خون، نگاهش 

وز سینه ی تفته، بر لب آهش  

 

خونابه و آب، بر می آمیخت 

وز مشک و بدن، بخاک میریخت  

 

چون سوی سوی زمین خمید، آن ماه 

عرش و ملکوت، بود همراه  

 

تنها نفتاد، بوفضائل 

شد کفه ی کائنات، مایل  

 

هم برج زمانه، بی قمر شد 

هم خصلت عشق، بی پدر شد 

 

حق ساقی خویش را، فراخواند 

برکام زمانه، تشنگی، ماند 

 

در حسرت آن کفی که برداشت 

از آب و فروفکند و بگذاشت  

 

هر موج، بیاد آن و چنگ 

کوبد سر خویش را، بهر سنگ  

 

کف بر لب رود و در تکاپوست 

هر آب رونده، در پی اوست  

 

چون مه شب چهارده برآید 

دریا بگمان فراتر آید 

 

ای بحر، بهل خیالت باطل 

این ماه کجا و، بوفضائل  

 

گیرم دو سه گام، برتر آئی 

کو؟ حد حریم کبریائی  


منبع : تبیان
0
0% (نفر 0)
 
نظر شما در مورد این مطلب ؟
 
امتیاز شما به این مطلب ؟
اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی:

آخرین مطالب

خاک مسیح از مریم سقلاطونی
برای حضرت علی اصغر از مهدی بوشهریان
قول و قصیده از قادر طراوت پور
موجِ جنون سرمی زند صحرا به صحرا از محسن نیکنام
در انتظار آب‏ از بیوک ملکی «سحر»
در غم آل رسول (ص) از داملاّ اسکندر غرمی - تاجیکستان
بانگ ناله‏ از عندلیب کاشانی‏
در چشم باد، لاله گل ِ پرپرش خوش است از مژگان ...
با دو بازو از صابر همدانی
یا حضرت رسول حسین تو مضطر است از وحشی بافقی

بیشترین بازدید این مجموعه

بانگ ناله‏ از عندلیب کاشانی‏
در انتظار آب‏ از بیوک ملکی «سحر»
با دو بازو از صابر همدانی
موجِ جنون سرمی زند صحرا به صحرا از محسن نیکنام
اشک امان نمی‌دهد گریه بغض سنگ را از کاظم رستمی
در چشم باد، لاله گل ِ پرپرش خوش است از مژگان ...
قول و قصیده از قادر طراوت پور
برای حضرت علی اصغر از مهدی بوشهریان
جابر ز حبیب خود جوابی نشنید از زهیر دهقانی آرانی
اینان که میان دشت پرپر شده اند از پروانه بهزادی ...

 
نظرات کاربر

پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز



گزارش خطا  

^