میر سپاه‏ از الهی قمشه ای

میر علمدار شه کربلا 

یافت اجازت ز شهید ولا 

تا ز پی آب رود باشتاب 

وز دل اطفال برد التهاب  

میر سپه در طلب آب رفت 

کز دل طفلان ز عطش تاب رفت  

تشنه لب آن ساقی آب حیات

راند فرس جانب شط فرات  

چرخ شد آگاه بر او راه بست 

بست ره شط به ستم دیو مست  

تیغ زد و قلب سپه را شکافت 

تند شد و بر لب شط راه یافت  

از دم تیغش همه بگریختند 

یا که خزان وار فروریختند 

گشت لبش تشنه ز رنج نبرد 

وز الم گرمی و اندوه و درد 

خواست که آن تشنه، لبی تر کند 

یاد لب خشک برادر کند 

آب فروریخت ز کف روی آب 

کرد پر آن مشک چو سنگین سحاب  

آه چه گویم که چها کرد و چون 

جور سپهر و فلک واژگون  

ناله زد آن ماه و بخاک اوفتاد 

غلغله در عالم پاک اوفتاد 

ناله عباس، برادر شنید 

بر سر او رفت چه گویم چه دید 

شاه کشید آه، که ای دست من 

ای ز ازل مهر تو پا بست من  

رفتی و بشکست ز غم پشت من 

ماند بدندان غم، انگشت من