لباس تقوى‏

آن گاه كه لباس تقوا به تن هستى خود كردى و با آب عشق دوست، غسل يا وضو بجاى آوردى و يا با غبار كوى محبوب دست و صورت صفا دادى و در مقام تسليم قرار گرفتى، به مرحله ديگر سفر كن و آن مرحله خالى كردن دل از غير اوست كه اگر دل از غيرش خالى نكنى چگونه امكان نيت خالص و اراده پاك براى تو خواهد بود؟

همه حواس و مشاعر و ذهنيات خويش را از تفرقه نجات ده و بر محور عشق جانان جمع كن و بر اين حقيقت مراقب و مواظب باش كه در آستانه معراج هستى و در اين سفر مسئله درمان فراق با داروى وصال مطرح است!!

امام خمينى رحمه الله در اين زمينه مى گويد:

بدان كه اهل معرفت و اصحاب مراقبه را به قدر معرفت آن ها به مقام مقدس ربوبيت و اشتياق آن ها به مناجات حضرت بارى عز اسمه از اوقات صلاة كه ميقات مناجات و ميعاد ملاقات با حق است، مراقبت و مواظبت بوده و هست.

آنان كه مجذوب جمال جميل و عاشق و دلباخته حسن ازلند و از جام محبت سرمست و از پيمانه الست بيخودند، از هر دو جهان رسته و چشم از اقاليم وجود بسته و به عزّ قدس جمال اللّه پيوسته اند، براى آن ها دوام حضور است و لحظه اى از فكر و ذكر و مشاهدت و مراقبت مهجور نيستند و آنان كه اصحاب معارف و ارباب فضايل و فواضلند و شريف النفس و كريم الطينه اند، چيزى را به مناجات حق اختيار نكنند و از خلوت و مناجات حق، خود او را طالبند.

عزّ و شرف و فضيلت و معرفت را همه در تذكر و مناجات با حق دانند، اينان اگر توجه به عالم كنند و نظر به كونين اندازند نظر آن ها عارفانه باشد و در عالم، حق جو و حق طلبند و تمام موجودات را جلوه حق و جمال جميل دانند.

اينان اوقات صلاة را به جان و دل مواظبت كنند و خود را براى ميقات گاه حق حاضر و مهيا كنند و دل آن ها حاضر است و از محضرحاضر را طلبند و احترام محضر را براى حاضر كنند و عبوديت را مودت و معاشرت با كامل مطلق دانند و اشتياق آن ها براى عبادت از اين باب است.

آنان كه مؤمن به غيب و عالم آخرت و شيفته كرامات حضرت حق جلاله اند و نعمت هاى ابدى بهشتى و لذت ها و بهجت هاى دائمى سرمدى را با حظوظ دائره دنيويه و لذائذ ناقصه موقته مشوبه، مبادله نكنند نيز در وقت عبادات- كه بذر نعم اخرويه است- قلوب خود را حاضر نمايند و از روى دل چسبى و اشتياق قيام به امر كنند و از اوقات صلاة كه وقت حصول نتايج و كسب ذخاير است انتظار كشند و چيزى را به نعم جاويدان اختيار نكنند، اينان نيز چون قلب آن ها از عالم غيب با خبر است، ايمان قلبى به نعم هميشگى و لذات دائمه عالم آخرت آورند، اوقات خود را غنيمت شمارند و تضييع اوقات خود نكنند، «اولئك اصحاب الجنة و ارباب النعمة هم فيها خالدون».

اين طوايف كه ذكر شد و بعض ديگر كه ذكر نشد، خود عبادات نيز براى آن ها لذاتى است به حسب مراتب آن ها و معارف آنان و كلفت تكليف براى آن ها به هيچ وجه نيست.

نشاط اصفهانى در اين زمينه چنين سروده:

ولى ما بيچارگان گرفتار آمال و امانى و بسته زنجيرهاى هوا و هوس و فرو رفتگان در سجن مسجور ظلمانى طبيعت كه نه بويى از محبت و عشق به شامه روحمان رسيده و نه لذتى از عرفان و فضيلت را از ذائقه قلبمان چشيده، نه اصحاب عرفان و عيانيم و نه ارباب ايمان و اطمينان.

عبادات الهيه را تكليف و كلفت دانيم و مناجات با قاضى الحاجات را سربار و تكلف شماريم، جز دنيا كه معلف حيوانات است، ركون به چيزى نداريم و جز به دار طبيعت كه معتكف ظالمان است تعلقى نداريم، چشم بصيرت قلبمان از جمال جميل كور و ذائقه روح از ذوق عرفان مهجور است!!

بلى سر حلقه اهل معرفت و خلاصه اصحاب محبت و حقيقت مى فرمايد:

ابيتُ عِنْدَ رَبّى يُطْعِمُنى وَيَسْقينى

نزد پروردگارم بيتوته كردم كه طعام و نوشيدنى مرا تأمين مى كرد.

خدايا! اين چه بيتوته است كه در دارالخلوت انس، محمد را با تو بوده و اين چه طعام و شراب است كه با دست خود اين موجود شريف را چشاندى و از همه عوالم وارهاندى؟!

آن سرور را رسد كه فرمايد:

لى مَعَ اللّهِ وقْتٌ لايَسَعُهُ مَلَكٌ مُقَرَّبٌ وَلا نَبِىٌّ مُرْسَلٌ .

براى من با خداوند وقت و حالتى است كه در توان هيچ فرشته مقربى و هيچ پيامبر مرسلى نمى باشد.

آيا اين وقت از اوقات عالم دنيا و آخرت است؟ يا وقت خلوت گاه قاب قوسين و طرح الكونين است؟

موسى كليم چهل روز، صوم موسوى گرفت و به ميقات حق نايل شد و خدا فرمود:

[فَتَمَّ مِيقاتُ رَبِّهِ أَرْبَعِينَ لَيْلَةً].

پس ميعادگاه پروردگارش به چهل شب پايان گرفت.

با اين وصف به ميقات محمدى نرسد و با دقت احمدى تناسب پيدا نكند، به موسى در ميعادگاه خطاب رسيد:

[فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ ]

پس كفش خود را از پايت بيفكن.

و آن را به محبت اهل، تفسير كردند و به رسول ختمى، امر به حب على شد،

در قلب از اين سر جذوه اى است كه دم از او نزنم، تو خود حديث مفصل بخوان از اين مجمل!!