نماز در مذاق اهل طريقت و سالكان راه عشق و سائران راه محبت، تقرب به سوى حضرت اوست.
از نبى بزرگ اسلام صلى الله عليه و آله نقل شده:
الصَّلوةُ قُرْبانُ كُلِّ تقىٍ .
نماز مايه تقرب هر انسان پرهيزكارى است.
و مى دانيد كه مراد از اين قرب، قرب معنوى است و قرب معنوى وقتى حاصل مى شود كه انسان فرائض را با كمال اشتياق به جاى آورد و محرمات را به خاطر خشنودى حق ترك كند و با تقوا و پرهيزكارى ملازم باشد.
در آثار اسلامى آمده است كه:
«إنَّ الصَّلاةَ خِدْمَةٌ وَقُرْبَةٌ وَوُصْلَةٌ».
خدمت: همان نماز خواندن بر وفق قواعد و سنن شرعى است و به عبارت ديگر به پا كردن پيكره نماز، بدون روح و حقيقت آن است.
قربت: نماز به جا آوردن براى به دست آوردن قرب معنوى حضرت دوست است.
وصلت: به جاى آوردن نماز براى فنا شدن در حقيقت حق و بيرون رفتن از هستى خويش و ترك انانيت و مندك شدن در حضرت اوست. گفته اند: شريعت عبادت است، طريقت حاضر شدن در محضر حضرت او و حقيقت مقام شهود است.
تقرب به حق موقوف بر سجده حقيقى است و آن به جا آوردن نمازى است كه از آن تعبير به فنا شده، فناى در اوصاف كه مخصوص اهل طريقت است و فناى در ذرات كه مخصوص به اهل حقيقت است و به همين معنى قرآن مجيد اشاره فرموده است:
[وَ اسْجُدْ وَ اقْتَرِبْ ].
و سجده كن و به خدا تقرب جوى.
خداوند بزرگ، نماز را براى رشد و كمال بندگانش به صورتى و سيرتى زيبا تصوير فرموده است.
منبع : پایگاه عرفان