فرشتگان‏

قرآن مجيد در نزديك به نود آيه از فرشتگان سخن به ميان آورده.

قرآن مجيد دشمن فرشته را كافر قلمداد كرده، و كافر به ملائكه را دچار گمراهى بعيد دانسته.

«مَنْ كانَ عَدُوًّا لِلَّهِ وَ مَلائِكَتِهِ وَ رُسُلِهِ وَ جِبْرِيلَ وَ مِيكالَ فَإِنَّ اللَّهَ عَدُوٌّ لِلْكافِرِينَ».

كسى كه دشمن خدا و فرشتگان و انبيا و جبريل و ميكال است كافر مى باشد، همانا خداوند دشمن كافران است.

«وَ مَنْ يَكْفُرْ بِاللَّهِ وَ مَلائِكَتِهِ وَ كُتُبِهِ وَ رُسُلِهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلالًا بَعِيداً».

كسى كه به خداوند و فرشتگان و كتب الهى، و رسولان حق، و روز قيامت كفر بورزد، هر آينه گمراه شده، گمراهى دور و بعيد.

در خطبه ى اول نهج البلاغه سه مسأله درباره ى فرشتگان مطرح است:

مسأله ى يكم- كيفيت فعاليت و عبادت فرشتگان:

سجده، ركوع، صف كشيدن، تسبيح، امين وحى بودن، زبانهايى براى پيامبران، فعاليت در اجراى قضا و امر الهى، نگهبانى بندگان، نگهبانى درهاى بهشت و دوزخ.

مسأله ى دوم- مشخصات وجودى گروههاى فرشتگان مانند: گسترشى به طول و عرض زمين و آسمانها.

مسأله ى سوم- وضع درونى فرشتگان:

خسته نمى شوند، نمى خوابند، عقول آنها دچار سهو نمى شود، فراموشى راهى به آنها ندارد، در برابر خداوند توهّم تصوير ندارند، صفات مخلوقات را به خداوند نسبت نمى دهند، خدا را محدود در مكانها نمى كنند و با مثل و نظير به او اشاره نمى نمايند «3».

آرى، فرشتگان از مصاديق غيب جهان هستى مى باشند، و بيان وضع آنها به عهده ى قرآن مجيد و روايات است، و با توجه به رابطه اى كه با حيات انسان دارند، بخصوص نگاشتن كتاب عمل انسان، و حفظ كوشش ها و زحمات و سخنان مثبت و منفى آدميان، و مأموريت آنان در گرفتن جان بشر به وقت مرگ، و موكل بودنشان بر عذاب اهل كفر، عقيده به آنان داراى آثار مثبتى در زندگى انسان است، و اعتقاد به اين موجودات نورانى و مأموران الهى، از زيباييهاى معنوى است.