اهل بيت در قتلگاه

پـس از آنکه سپـاه کوفـه از دفـن اجساد پلید افراد خود خلاص شدند و آماده حرکت به کوفـه گـشتـند، عـمر سعد دستور داد زنها را از خیمه گاه بیرون کنند و خیمه ها را آتش زنند، زنان از خـیمه ها بیرون آمدند در حالیکه پوشش کافى و مناسبى نداشتند که همه چیزشان به غارت رفته بود، احساس کردند که به اسارت مى روند به سپاهیان گفتند: شما را به خدا ما را به قتلگاه ابى عبدالله ببرید، و چنین کردند.
همینکه چشم زنان به کشته ها افتاد فریادشان به شیون بلند شد و لطمه بصورت مى زدند راوى مـى گـوید: بخـدا قـسم فراموش نمى کنم هنگامیکه زینب دختر على را که بر حسین نوحه سرائى مى کرد با حالتى افسرده و قلبى شکسته و صداى محزون فریاد مـى کرد:وا مـحمـداه صلّى عـلیک مـلیک السّمـاء هذا حسین مـرمـل بالدمـاء مـقـطع الاعضاء، یا محمداه بناتک سبایا و ذرّیّتک مقتله، تسفى علیهم ریح الصبا، هذا حسین بالعـراء مـجزور الراس مـن القـفا مسلوب العمامه و الرداء، یاءبى من اءضحى عـسکره یوم الاثنین نهبا، بابى من فسطاطه مقطع الغرى، بابى من لا هو غائب فیرتجى و لا جریح فیداوى، باءبى المهموم حتى قضى، باءبى العطشان حتى مضى . فابکت والله کل عدو و صدیق.
((اى مـحمـد که درود پروردگار خدا بر تو باد، این حسین تو است که به خون آغشته و اعـضایش قـطعـه قـطعـه گـشتـه است ، اى رسول خـدا دخـتـرانت اسیر و ذریه ات همگى مـقـتول ، باد صبابر آنها مى وزد، این حسین تو است که روى خاک افتاده و سرش را از قفا بریدند عمامه ورداء و البسه او را به غارت بردند.
پـدرم فـداى آنکه خیمه گاهش در روز دوشنبه تاراج شد، پدرم فداى آنکه طنابهاى خیمه اش بریده شد و فـرو نشست ، پـدرم فـداى آنکه نه به سفرى رفته که امید مراجعتش باشد و نه زخـمـى برداشت که مـرهم پـذیر باشد، پـدرم فـداى آنکه با دل پر غصه از دنیا رفت ، پدرم فداى آنکه با لب تشنه جان سپرد.
زینب آنقـدر ناله کرد و نوحه سرائى نمود که دوست و دشمن را گریانید آنگاه فرمود: پروردگارا این قربانى را از آل محمد قبول فرما.))
ثمّ ان سکینه اعتنقت جسد الحسین علیه السلام فاجتمع عدّه من الاعراب حتى جروها عنه .
((سپـس سکینه دختر ابى عبدالله نعش پدر را در آغوش گرفت هر چه کردند پدر را رها کند مـمـکن نشد تـا آنکه عـده اى اعـراب آمدند و به عنف و جبر او را از بدن بابایش جدا کردند.از سکینه خـاتـون نقـل شده است که در همـین حال شنیدم پدرم فرمود:
شیعـتـى مـا ان شربتـم مـاء عذب فاذکرونى

لیتـکم فى یوم عاشورا جمیعا تنظرونى

۱ ـ ((شیعیانم هرگاه آب گوارا مى نوشید مرا یاد کنید یا اگر غریب و شهیدى را دیدید بر من بگریید.))
۲ ـ ((اى کاش در روز عـاشورا بودید و مـى دیدید چـگـونه براى طفل شیر خوارم آب طلب مى کردم و بر من رحم نکردند.)) (۱)

نویسنده:آیت الله محمد على عالمى