خدا داستان كربلا را براى انبياء حكايت مى كند

سعـد بن عـبدالله مـى گـوید: از حضرت قـائم عـلیه السلام تـاءویل کهیعص ‍ پرسیدم حضرت فرمود: این حروف از اخبار غیبى است که خدا بنده خود زکریاى پیامبر را آگاه فرمود سپس براى حضرت محمد صلى الله علیه و آله و سلم آن قصه را بیان کرده است، هنگامیکه زکریا از پروردگار خواست که اسامى پنج تن را به او تـعلیم فرماید جبرئیل به امر پروردگار نزد زکریا آمد و اسماء خمسه را بوى آموخت و زکریا هر وقت نام محمد و على و فاطمه و حسن صلوات الله و سلامه علیهم اجمعین را مى برد شاد مـى شد و غم و اندوه او برطرف مى شد اما وقتى به نام حسین علیه السلام مى رسید اندوه عـمیقى تمام وجودش را فرا مى گرفت و گریه گلویش را مى فشرد و دچار حزن شدیدى مى شد لذا روزى عرض کرد خدایا چرا هر وقت نام چهار نفر از پنج تن را مى برم مـوجب تسلى خاطرم مى شود لیکن وقتى نام حسین علیه السلام را بر زبان جارى مى سازم اشکم فرو مى ریزد و اندوه فراوان بر من مستولى مى گردد، پس خداوند تبارک و تـعـالى حکایت شهادت حسین را در کربلا براى زکریا بیان کرد و فرمود: کهیعص فـالکاف اسم کربلا و الهاء هلاک العتره الطاهره و الیاء یزید و هو ظالم الحسین و العین عطشه و الصاد صبره
((کاف اشاره به کربلا است و هاء اشاره به شهادت و هلاکت عترت طاهرین است و یاء اشاره است به یزید که او ستمکار به حسین است و عین کنایه از تشنگى و عطش حسین است و صاد اشاره به صبر و استقامت و بردبارى حسین))
وقتى زکریا این حکایت را شنید سه روز از مـسجد خارج نشد و از پذیرش مردم در این سه روز امتناع نمود و به گریه و مرثیه خوانى مشغول گردید و مى گفت : الهى آیا این چنین جنایت هولناکى درباره فرزند بهترین مخلوقاتت بوقوع مى پیوندد؟!
خـدایا چـنین حادثـه ناگـوارى را براى نابودى ذریه پـیامـبرت نازل مى فرمائى بارالها آیا لباس مصیبت بر قامت على و فاطمه مى پوشانى؟!
خدایا آیا این مصیبت جانکاه را به ساحت مقدس آنان روا مى دارى؟ سپس از خدا درخواست نمود که در سن پیرى فرزندى به او کرامت فرماید که او را دوست بدارد آنگاه حادثه مؤ لمه براى وى مـقـدر فرماید مانند فاجعه اى که براى محمد صلى الله علیه و آله و سلم حبیب خـود مـقـدر فـرموده است و خدا هم دعایش را مستجاب فرمود یحیى را باو کرامت فرمود و به فاجعه اى مبتلا گردید (که سرش را بریدند و براى طاغوت زمان فرستادند.)
و مدت حمل یحیى و امام حسین شش ماه و هر دو یکسال بودند.(۱)

نویسنده:آیت الله محمد على عالمى