ظاهر و باطن‏

كسانى كه در حد لازم، از پاكىِ باطن و ظاهر برخوردار هستند، به تعبير قرآن كريم «وَالْبَلَدُ الطَّيّبُ»  سرزمين پاك هستند، همه كوشش هاى مثبت و فعاليت هاى انسانى و الهى آنها، چه در اين عالم و چه در عالم ديگر، به نتيجه خواهد رسيد.

هم چنين بر عكس اين ها، مردمى كه در حد خودشان از پاكى ظاهر و باطن بر خوردار نيستند، آلودگى اعتقادى و فكرى دارند، كه قرآن مجيد در اين باره مى فرمايد: اعمالشان هم بر اساس همان آلودگى ها، انحرافى است، گرچه اعمال ظاهرى آنها برابر با احكام خدا باشد؛ حج بجا آورند، نماز بخوانند، روزه بگيرند، پولى را انفاق كنند. ولى در آن عالم كوشش و فعاليت آنها بى ثمر خواهد ماند.

پروردگار در قرآن مجيد گاهى از وضع عملى آنان به «أُوْلئِكَ حَبِطَتْ أَعْملُهُمْ»  تعبير مى فرمايد. اين ها كوشش ها و فعاليت هايى كه دارند، گرچه در زمينه خير باشد ولى تباه و نابود مى شود.

گاهى قرآن مجيد به «هَبَآءً مَّنثُورًا»  تعبير مى كند؛ مانند گرد و غبارى كه در هوا پراكنده مى شود و محو مى گردد.