در آتش رفتن هندوها در روز عاشورا

در بندى در اسرار الشهاده مى فرماید: اکثر اهل چین بت پرستند و قریب به چهار صد خانه سنى هستند و قریب به سى یا چهل خانه شیعه امامى هستند و این جمعیت شیعه از اول محرم تا روز هفتم در میدان وسیعى هیزم جمع مى کنند و روز هفتم آنها را آتش مى زنند و تا روز دهم آن هیزم ها مانند کوره آهنگرى مى سوزد و روز عاشورا مانند دریاى آتش موج مى زند و مومنان جمع مى شوند در مسجدى که قریب به آن میدان واقع است و پاى برهنه حلقه مى زنند و نوحه مى کنند و به سر و سینه مى زنند تا آن که براى ایشان حالت عجیبى روى مى دهد و به آن حال میان آتش مى روند. بعضى تا کمر میان آتش فرو مى روند و بعضى تا زانو در میان آتش راه مى روند. و نیز نقل نموده است که در دکن که از توابع حیدر آباد هند است، گودال مدور بزرگى حفر مى کنند. پس درختان بسیار بزرگ تمرهندى که آتش آن به غایت سوزنده است از ریشه قطع مى کنند و میان گودال مى اندازند و آنها را از شب هفتم تا شب عاشورا مى سوزانند تا آن که آن گودال مانند دریاى آتش شعله و موج مى زند.
چون نیمه شب عاشورا بشود اهل آن شهر از پیر و جوان و طفل از منزل هاى خود بیرون مى شوند. از آب چاهى که نزدیک آن مکان است غسل مى کنند و برهنه مى شوند و لنگى به جهت ستر عورت به کمر مى بندند. پس عریان و پا برهنه و صیحه زنان و نوحه خوانان و شاه حسین گویان مى آیند و علم ها را جلو آنها مى کشند، و به جانب میدان آتش روانه مى شوند در حالتى که در اطراف گودى جمعى ایستاده اند و آتش را باد مى زنند و تا خاکستر آن برود. پس اول بزرگ ایشان با نیزه بلندى که در دست دارد داخل آتش مى گردد و دیگران شاه حسین گویان و سینه زنان او را متابعت مى کنند و همه در میان آتش روى زمین راه مى روند.

نویسنده:على ربانى خلخالى