دعا حقيقتى است كه در تمام موجودات عالم، اعم از غيبى و شهودى سريان ذاتى دارد و اگر اين حقيقت همراه موجودات آفرينش نبود، از عنايت و رحمت حضرت حق بى بهره بودند.
دقت در وضع موجودات و به خصوص بافت ذاتى و معنوى آنان ما را به اين نكته واقف مى كند كه حقيقت موجودات و اصل و ريشه آنان دعا است. اگر دعا حقيقت ذات آنان را تشكيل نمى داد، اين همه فيض الهى را چگونه و از چه راهى دريافت مى كردند.
دهان ذات موجودات جهت درخواست نيازهايشان از مصدر بى نياز باز است و كليه مهمانان خلقت به طور دائم از جناب او با زبان حال در طلب و گدايى و مسكنت هستند و اين حيثيت در موجودات عالم عبارت از دعا است.
ذات ما انسان ها و بناى وجود ما، جهت تأمين تمام نيازمندى هايش، عين دعا و طلب و درخواست و گدايى است، درخواست و گدايى از حضرت حق جهت پركردن كمبودها، مقتضاى درونى و برونى موجودات و در حقيقت عين دعا و اصل دعا و ريشه دعا و ذات دعا است و اين مسئله براى احدى قابل انكار نيست و نمى تواند باشد.
اگر دعا نبود و اگر طلب و درخواست نبود، ادامه حيات براى هيچ موجودى امكان پذير نبود.
منبع : پایگاه عرفان
