قرآن مجيد به همه انسان ها توصيه مى كند كه فكر كنند و بعد با اشياء عالم رابطه برقرار كنند. دستور قرآن اين است كه بى فكر و تعقل با چيزى پيوند برقرار نكنيد.
نكته عجيب و مهم ديگر اين است كه قرآن مجيد مى گويد: اين كه عده اى ادعا مى كنند حقيقت را نمى دانند يا دلشان در پوشش است مقبول نيست. قرآن قبول ندارد كه عقل اين انسان ها حركت نداشته باشد، لذا به صراحت سخن آنان را دروغ مى شمارد. يعنى هم مى دانند و هم مى توانند تعقل كنند. ازاين رو، آيه اى در قرآن مجيد پيدا نمى شود كه آنان را فاقد نيروى تعقل بداند. برعكس، معتقد است كه:
«لهم قلوب لا يفقهون بها».
يعنى ابزار تعقل و فهم را دارند، ولى خودشان دنبال فهم نيستند. چرا كه اگر دنبال كشف حقيقت باشند و درباره آن تفكر كنند، حق بودن پيغمبر و قرآنى كه بر او نازل شده رادرك مى كنند و در پيروى از آن ها كوتاهى نمى ورزند.
مساله عجيب ديگر اين است كه بعضى آيات قرآن معتقدند عده اي از مردم حقيقت را درك كرده اند، اما چيزى كه نمى گذارد به آن اقرار كنند و خود را با آن هماهنگ سازند «تعصب» و «لجبازى» و «تكبر» و «حسادت» است. اين چند علت به صراحت در آيات قرآن آمده است.
منبع : پایگاه عرفان
