شاكر و عليم‏

شاكر از اسامى پروردگار مهربان است، و به اين معنا نيست كه خداوند با جمله شكرتك يا شكرا لك از عمل عبد و كوشش مثبت انسان قدردانى مى كند بلكه به اين معناست كه حضرت حق در برابر عمل خالصانه عبد هر چند اندك باشد پاداش بسيار و فراوان مى دهد.

تفسير كشف الاسرار مى گويد: شاكر نامى است از نام هاى خداوند عزوجل، و معنى اين نام آن است كه از بنده طاعت اندك و كم پذيرد و آن را بزرگ كند و عطاء خود بسيار دهد و آن را اندك شمارد، از اينجا گفته اند: «دابة شكور» چهارپائى كه علف اندك مى خورد و به سرعت فربه گردد، نه بينى كه خداى عزوجل اين همه نعمت، راحت، و انواع لذات و شهوات در دنيا بر بندگان خود عطا كرد، آنگاه آن را چيزى اندك خواند و گفت:

قُلْ مَتاعُ الدُّنْيا قَلِيلٌ

و در جهان آخرت آن همه كرامت و نوازش كه در بهشت به دوستان مى دهد آن را غرفه مى خواند

أُوْلئِكَ يُجْزَوْنَ الْغُرْفَةَ بِما صَبَرُوا وَ يُلَقَّوْنَ فِيها تَحِيَّةً وَ سَلاماً:

اينانند كه به خاطر صبرى كه در برابر حوادث و انجام تكاليف الهيه از خود نشان دادند مكان بهشتى پاداششان دهند و در آن با درود و سلامى از سوى خدا و فرشتگان روبرو مى شوند.

و طاعات بنده و اعمال وى را چون بازگويد اگر چه اندك و ناچيز باشد آن را بسيار داند و بر آن ثنا گويد:

وَ الذَّاكِرِينَ اللَّهَ كَثِيراً وَ الذَّاكِراتِ

اين است معناى شاكر، گناه بزرگ را از بنده اش در گذرد، و طاعت اندكش را بزرگ شمارد، و عطاء بزرگ خود اندك داند.

«سبحانه ما اكرمه بعباده و الطفه»

از هر عيب و نقصى پاك است، چه كريم و لطيف است نسبت به بندگانش!