فارسی
پنجشنبه 17 آبان 1403 - الخميس 4 جمادى الاول 1446
قرآن کریم مفاتیح الجنان نهج البلاغه صحیفه سجادیه
0
نفر 0

یاعباس(ع) از غلامعلی رجایی

 خدایا گرچه من غرقاب دردم
برای تشنگان کاری نکردم

صغیران را همه بی تاب دیدم                     
صدای العطش هرجا شنیدم

دگر از بودن خود شرم دارم            
که آبی بهر این طفلان ندارم

مرا لب تشنگان دامن گرفتند                                  
توان و تاب را از من گرفتند

ز یک سو تشنه لب گلزار زهراست              
به یک سو آب هم محصوراعداست

یتیمان را ز غم لبها به جان است                            
تمام دشت پر از کوفیان است

به روی خیمه راه آب بستند                       
دل اطفال پیغمبر شکستند

به چشمان همه اشکی نمایان                              
ز اشک تشنگان پرگشته دامان

همه گریان به فکر آب بودند                                    
به گرد اصغر بی تاب بودند

یکی بی تاب تر از دیگران بود                                 
زمین افتاده بود و نیمه جان بود

صغیران را به آبی وعده دادم                                   
شتابان خویش تا علقم رساندم

لبانم خشک بود و کام من خشک                 
خم من خشک بود و جام من خشک

سواران راه را بر من ببستند                                                                                  
به هرجا در کمین من نشستند

زگرد خویش آنان را چو راندم                                                                                  
شتابان خویش تا علقم رساندم

چو یادی ز آن همه بی تاب کردم                                                                 
 به یک دم مشک خود پر آب کردم

حرم شد کعبه آمال عباس  
دلا خون گریه کن بر حال عباس

سواران، راه بر او سد نمودند                                                                                  
همه بر قتل او آماده بودند

زهر سو، سوی او تیری رها شد                                                                            
به تیغی دستش از پیکر جدا شد

جلوتر رفت تا دست دگر داد                                                                                    
 وفا در وصف او تکبیرسر داد

نه ممکن بود آرد تا حرم آب                                                                                    
صدا می آمد از طفلان بی تاب

به روی اسب حیران ایستاده                                                                                  

عدو گردش سواره هم پیاده

به تیری مشک او را پاره کردند                                                                                
غلط گفتم ورا بی چاره کردند

چو ناگه از کمین گه دشمن آمد                                                                              
به فرق او عمودی ز آهن آمد

 نگو زائر دگر چون سرنگون شد                                                                        
 چه سان بی دست از مرکب نگون شد

مگو چون گشت جسمش تیرباران                                                            
 مگو از آن همه اشکش به دامان

مگو چون از سرش خون بود جاری                                                            
مگو از ضرب صد شمشیر کاری

مگو از هر طرف تیری رها بود                                                                                 
 مگو آماج موج نیزه ها بود

مگو آن تیرها با او چه کردند                                                                                    
مگو شمشیرها با او چه کردند

مگو از تیر بنشسته به دیده                                                                                        
مگو از ساقی طعنه شنیده

مگو از ناله ادرک اخایش                                                                                            
مگو زآن بی رمق صوت و صدایش

چو بی دست از فراز مرکب افتاد                                                                                 
 سرش زهرا روی دامان بنهاد

رها شد از عطش عباس حیدر                                                                                 
 ز دست مصطفی نوشید کوثر

نمی دانم چه سان آن آب نوشید                                                                             
 که لبهای حسین را تشنه می دید

به هر جا نامی از میخانه باقی است                                                                       
 به هرمیخانه ای عباس ساقی است

مراد و پیر می خواران اباالفضل                                                                                   
 پناه جمله خماران اباالفضل

دهد درس بقا را در فنا او                                                                                
به هر جا نامی از کرببلا او

زده از خم وحدت، می، پیاپی                                                                                      
 نباشد مستی عباس زین می

بود ساقی او سالار تنها                                                                                         
 حسین بن علی فرزند زهرا

حسین بن علی مقصود عباس                                                                               

مراد و تکیه گاه و بود عباس

همه هستی عباس از حسین است                                                                                      

همه مستی عباس از حسین است

حسین است کعبه آمال عباس                                                                                 
ملک در غبطه بر احوال عباس


منبع : غلامعلی رجایی
0
0% (نفر 0)
 
نظر شما در مورد این مطلب ؟
 
امتیاز شما به این مطلب ؟
اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی:

آخرین مطالب

شد عرش و دو عالم عاشقت از مرتضی تاجیک (م فریاد)
بر روی شــن، جز ردپای ســـرخ خــنـجر نیست از سید ...
شور عشق از حامد كاظمي
شبیه حسرت پروانه هاست این بانو از شبنم فرضی
عرشیان امشب صلای شور و ماتم می زنند از مریم توفیقی
مردی رشید از عبدالرحیم سعیدی راد
سروش غم از حامد كاظمي
یا رب از مغانلوی اردبیلی (شعر ترکی با ترجمه)
قدم نورسیده آفتاب از سودابه مهیجی
بسیار گریست تا که بی تاب شد،آب از سهرابی نژاد

بیشترین بازدید این مجموعه

بررسي و توصيف حوادث كربلا در اشعار اهلي شيرازي (6)
بت كوفه و شام را شكستيم
شد عرش و دو عالم عاشقت از مرتضی تاجیک (م فریاد)
تمام شد همه رفتند؟ یک صدا پرسید از سیداکبر ...
عرشیان امشب صلای شور و ماتم می زنند از مریم توفیقی
سروش غم از حامد كاظمي
شور عشق از حامد كاظمي
بسیار گریست تا که بی تاب شد،آب از سهرابی نژاد
شبیه حسرت پروانه هاست این بانو از شبنم فرضی
مردی رشید از عبدالرحیم سعیدی راد

 
نظرات کاربر

پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز



گزارش خطا  

^