اهل توحيد، دوری از عجب و ريا

اين خوشحالی غير از عمل ريا و عجب است و با آن‌ها تفاوت ماهوي دارد. عجب اين است که من نماز بخوانم و نزد پروردگار بگويم بندۀ خوبي بودم که برايت نماز خواندم و از عمل خود مغرور شوم. ريا اين است که كمك خيري انجام دهم و هدفم هم اين باشد که مرا تشويق كنند. اصلاً اين هدف نيست؛ ريا براي جلب توجه ديگران است.

اما اهل توحيد نه اهل ريا و هستند نه اهل عجب؛ عملي را که انجام مي‌دهند عمل لله است. عملی را كه قبول مي‌کنند، در همان وقت به بهشت تبديل مي‌شود و نسيم بهشتي به قلب مي‌وزد؛ و دل آدم شاد مي‌شود که براي امر پروردگار، کاري کرده است. اين شادي، از ذات عمل است.