سفر رسول خدا به طائف در زمانى صورت گرفت كه اسلام تقريباً تمام جزيرة العرب را زير پرچم خود گرفته بود، و حاكميت اسلام بر اكثر قبايل مسلّم شده بود، و مسلمانان از عدّه و عدّه چيزى كم نداشتند، و با ارتشى مجهز و نيروئى قابل ملاحظه در اوج قدرت بودند.
پيامبر با ارتش آزادى بخش خود براى درهم شكستن قدرت ثقيف طائف و قلعه هاى آن را به محاصره كشيد، ثقيف نمى خواست كار به جنگ نكشد، آماده درگيرى با پيامبر و ارتش اسلام بود، پيامبر اگر محاصره را ادامه مى داد به ثقيف و زن و مرد و كودك آن طايفه و كشاورزى و دامدارى آنان لطمه اى جبران ناپذير مى خورد، ولى حضرت دستور عقب نشينى داد نه از مقام ضعف بلكه از اوج قدرت!!
پيامبر مى توانست به ارتش قوى و تا دندان مسلح خود فرمان دهد كه به جاى هر كلمه مسخره و خنده و استهزا و بدزبانى كه در سفر اول طائف از آن مردم شنيده و ديده بود و به تلافى هر زخمى كه در آن سفر به بدن مباركش رسيده بود مردم را مكافات دهند و هريك را به سزاى اعمال زشتشان برسانند.
و اگر دستور مى داد به جاى هر خراش كه به انگشتش زدند، يا به جبران شكستن سرش، يا زخم هائى كه به پايش وارد آوردند، به پاى اهل طائف به هنگام فتح آنجا نعل آتشين برنند تلافى كمى بود.
او اگر فرمان مى داد عبدياليل را به جاى اسب به گارى ببندند، يا مثل مجازات پادشاه عموريه پوست سرش را زنده زنده بكنند، يا به انتقام هر كلمه سبّ و ناسزا دستور ميداد به بينى عبدياليل و سران طائف افسار بزنند و بگويد هر كس مهار آنان را بكشد و به خفت و خوارى آنان را بگرداند نشان لياقت به او داده مى شود، قطعاً مكافات اضافه اى نكرده بود امّا پيامبر اين كار را نكرد و بلكه از محاصره طائف دست برداشت و آنان را آزاد گذاشت!!
گذشت و چشم پوشى پيامبر از اين انتقام فقط و فقط از معجزه هاى اخلاقى اين پيامبر است، كه جز او كسى اين اقتدار معنوى را ندارد.
ناپلئن اين اقتدار را نداشت كه اندكى اين گونه رنج هاى روحى كه بخاطر سلام نكردن پادشاه روس بر او وارد شد بگذرد.
او مى تواند لشگر فرانسه را براى رفتن به سيبرى و سرماى آن بسيج كند و تا مسكو ببرد، ولى قدرت اين را ندارد كه يك بى اعتنائى رقيب بگذرد و به ديده عفو و گذشت بر او بنگرد، و پادشاه روس را سلام نكرده سلام كرده حساب كند.
گذشت از اين گردنه و عبور از اين عقبه براى مقتدرترين ها مشكل است، و حتى براى انبياء و حكما و اولياء هم سخت مى نمايد، عفو عيسى و سقراط از قاتل در موقع ناتوانى و ناچارى است، عفو عيسى و سقراط ارزش و قيمت اين گذشت پيامبر از مردم طائف و على را از ابن ملجم كه اسير آنان بودند ندارد.
ناديده گرفتن شكنجه ها و بى احترامى هاى اهل طائف كه اكنون پيامبر اقتدار تلافى و انتقام دارد كار فلك نيست به جز از على كه گويد به پسر كه قاتل من
چو اسير توست اكنون به اسير كن مدارا
اگر مى خواهيد از حال درون پيامبر و وضع روحى او از سفر اولش به طائف تصورى داشته باشيد به گفتار خود پيامبر توجه كنيد كه حال درونى خويشتن را خويشتن مى داند و خداى او، و خود خبر مى دهد كه چه بر سر او گذشته است!!
بخارى و مسلم و احمد حنبل بنا به نقل الفتح الربانى شيبانى جلد بيستم از عايشه روايت كرده اند، كه از پيامبر پرسيد آيا روزى بر تو سخت تر از روز احد گذشت؟ روزى كه عمويش حمزه و هفتاد نفر از يارانش را كشته بودند و دندان و سر خودش را به سنگ فلاخن شكستند و ضربتى بر سرش وارد آوردند، حضرت در پاسخ عايشه فرمود:
آرى تحقيقاً از آنچه در يك ماه در طائف از قوم تو «طايفه ثقيف» ديدم برايم از روز احد سخت تر بود!!
منبع : پایگاه حوزه
