بيست و چهار خزانه براى بيست و چهار ساعت‏

در روايتى آمده:
در هر بيست و چهار ساعت براى عبد بيست و چهار خزانه مرتب قرار داده مى‏شود، درب يكى از آن خزانه‏ها باز مى‏شود، آن را پر از نور عمل نيكش مى‏بيند، عملى كه آن را در يك ساعت از بيست و چهار ساعت انجام داده، به مشاهده آن نور، چنان انبساط و خوشحالى به او دست مى‏دهد، كه اگر بر اهل جهنّم پخش كنند، شگفت‏زده مى‏شوند.
سپس خزانه‏اى را باز مى‏كنند تاريك و سياه، بوى بدى از آن مى‏آيد و اين نتيجه ساعتى است كه در آن معصيت خدا را كرده، به فزع و ترسى گرفتار مى‏شود كه اگر بر اهل بهشت تقسيم كنند عيش آن‏ها را ناقص مى‏كند. خزانه ديگرى بر او مى‏گشايند كه از ديدن آن نه خوشحال مى‏شود نه بدحال و آن ساعتى است كه در آن خواب بوده، يا غافل از برنامه بوده، يا به كارى از مباحات دنيا مشغول بوده است، از خالى بودن آن خزانه دچار اندوه مى‏شود كه چرا در حالى كه قدرت داشته آن ساعت را به منافع الهى پر نكرده و از آن غفلت ورزيده!!
و به همين صورت خزانه طول عمر را حساب كنيد كه چه چيزى در آن قرار داده‏ايد، آيا به حق پر كرده‏ايد، يا از باطل و لهو و لعب آن را آلوده نموده‏ايد؟
اى نفس! امروز كه فرصت دارى كوشش كن كه خزانه‏هاى ساعاتت را آباد كنى و آن‏ها را از گنج‏هاى الهى بى‏بهره مگذارى. جايى كه اسباب بزرگى تو است، ميل به كسالت مكن و با استراحت و غفلت، بهره‏هاى الهى را از دست مده. مواظب باش از درجات عليّين محروم مشوى و حسرت و اندوه هميشگى برايت نماند