قرآن در كلام على عليه السلام‏

«اين قرآن كريم است كه به نام نبى بزرگ و آيين او در پيش روى ما قرار دارد.
چراغ فروزانى است كه در تاريكى جهل، نور راه گم گشتگان و هادى گمراهان است. در اين نظام متين و استوار و ناموس شريف الهى كژى و كاستى نيست.
حلال را بيان مى‏كند و حرام را توضيح مى‏دهد، از واجبات سخن مى‏گويد و از حقايق برنامه‏ها پرده برمى‏دارد. ناسخ را از منسوخ، ويژه را از ناويژه نشان مى‏دهد، گاهى به داستان‏هاى گذشته مى‏پردازد و گاهى از گم‏شدگان قرون قبل حكايت مى‏آورد. حديث فرسوده ملوك ظالم و فرمانروايان قلدرى، كه چندى بر جهان حاكم بوده‏اند و در عين كاميابى به ناكامى از جهان رخت بربستند را تازه مى‏سازد، و جملات نيكويش را با شهادت تاريخ و پندهاى عبرت‏انگيز همراه‏ كرده و غفلت زدگان را از مستى لذت‏ها و رؤياهاى نادانى به هوش مى‏آورد.
قرآن عظيم، به دردهاى زمان زندگى درمان مى‏بخشد و بر جراحت‏هاى مهلك قلب مرهم شفا مى‏گذارد. قرآن مجيد از هر درى سخن گفته تا آنجا كه كلمه‏اى ناگفته نگذاشت، گذشته‏ها را به ياد آورد چندان كه حادثه‏اى را فراموش ننمود، آينده مرموز بشريت را به سعادت و سلامت تضمين كرد، در صورتى كه فرمان وى را بپذيرند و راه خوشبختى را از وى بجويند» .
اين بود قسمتى از سخنان اميرمؤمنان على عليه السلام در اطراف سازندگى قرآن، كه در كتاب ارزشمند «نهج البلاغه» نقل شده است؛ ولى عمل به اين كتاب الهى و منبع فيض آسمانى، از ياد ملت‏هاى اسلامى رفته، چنانچه خود و زندگى را مدت‏هاست فراموش كرده‏اند.
مغرب زمين اگر متديّن به دين اسلام نيست؛ ولى دقيقه‏اى از فعاليت‏هاى علمى و انديشه‏اى فروگذار نمى‏كند، اگر چه عاقبت با تمدن منهاى دينش نابود مى‏شود؛ ولى اكنون بر اثر مجاهدت‏هاى علمى، بر ملت‏ها فائق آمده است.
حداقل اگر ملت اسلام به آيات علمى، فرهنگى، سياسى، اجتماعى و اخلاقى در قرآن عمل مى‏كردند، از زير زنجير فرهنگ خفت‏بار آنان راحت مى‏شدند.