از خواسته امير المؤمنين استفاده مى‌شود كه آمرزش جايگاه بسيار باعظمتى در پيشگاه خدا دارد. مسلما، امير المؤمنين مى‌توانستند به پيغمبر بگويند براى من طلب «رحمت» كن، اما عرضه داشتند براى من طلب «مغفرت» كن.
براى شناختن جايگاه مغفرت، فقط بايد به لطايف و اشاراتى كه درباره موضوع مغفرت در آيات قرآن وجود دارد مراجعه كنيم، زيرا اين معنا را در قرآن در دعاهاى حضرت ابراهيم، عليه السلام، هم مى‌بينيم كه پيغمبرى با آن عظمت براى خود و والدينش طلب مغفرت كرده است.
امير المؤمنين نقل كرده‌اند: پس از اين سخن، رسول خدا بلند شدند و دو ركعت نماز خواندند.
نمازى كه پيغمبر مى‌خواند نه در توان فرشتگان بود و نه در توان انسان‌ها. امير المؤمنين عبادت پيغمبر را مافوق تمام عبادات موجودات زنده دانسته‌اند. البته، پيكره ظاهرى نماز پيغمبر با نمازهاى ما فرقى نمى‌كرد و ايشان نيز مانند ساير مسلمانان نماز صبح را دو ركعت، ظهر و عصر را چهار ركعت، و مغرب و عشاء را هفت ركعت مى‌خواندند؛ ولى توجه، اخلاص، نيت و حال ايشان را در عبادت، احدى از جن و انس و فرشتگان نداشته و ندارد.
امير المؤمنين مى‌فرمايند: پيغمبر به سجده آخر اين دو ركعت كه رسيد، با آن حال و نيت و اتصالى كه به پروردگار عزيز عالم داشت گفت:
اللهم بحقّ على إغفر لعلى».
خدايا، قسم به حق على، على را بيامرز!
آن‌گاه، سلام نماز را داد. امير المؤمنين مى‌گويد: من به محضر مقدس حضرت عرض كردم: چرا خدا را براى طلب مغفرت براى من، به حق خودم قسم دادى؟ پيغمبر اكرم فرمود: من وقتى مى‌خواستم خدا را قسم بدهم، براى سوگند در پيشگاه خدا بالاتر و برتر از تو در تمام عالم وجود پيدا نكردم.
اين ارزش مؤمن عالم، آگاه، بامعرفت، و دانشمند است. اين مؤمنى است كه داراى بصيرت نافذ است و ارزشش را فقط خدا مى‌داند و پيغمبر خدا. به همين سبب، پيغمبر به امير المؤمنين فرمود:
«ما عرفك الا اللّه و انا».
جز خدا و من، يك نفر در اين عالم تو را نشناخت.
اين ارزش عالم مؤمن است.
منبع : پایگاه عرفان
