هم نشينى با انبيا با توجه به خدا

خدا به خاطر سرمايه‌اى كه در حرّ بوده، لحظه‌اى به حرّ بن يزيد نگاهى كرد، ببينيد اين نگاه چه كرد؟ سرش را پايين انداخت و آمد و جملاتى را گفت كه ترجمه‌اش اين است:

همين گونه نيز شد؛ با همه اخيار همنشين شد. نه اين كه او را در قيامت فقط دو ساعت كنار پيامبران عليهم السلام ببرند، بعد بگويند: كافى است، بلكه‌

«وَ مَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَ الرَّسُولَ فَأُولئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَ الصِّدِّيقِينَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصَّالِحِينَ وَ حَسُنَ أُولئِكَ رَفِيقاً»

يك نگاه، يك نظر و يك رويكرد.

«وَ بِنُورِ وَجْهِكَ الّذى أضاءَ لَهُ كُلُّ شَى‌ء»

اين چهره و اين وجه، اين حقيقت الحقايق كه قوام همه ارزش‌هاى ما به احاطه اين حقيقت است.