| و اذا مرضت فهو يشفين (69) . همان خدائى كه چون بيمار شوم مرا شفا مى دهد. و ان يـكـن مـا ضـللت فـيـه او بت فيه من هذه العافيه بين يدى بلاء لا ينقطع و وزر لا يرتفع فقدم لى ما اخرت ، و اخر عنى ما قدمت (70) . و اگـر ايـن تـنـدرسـتى كه روز را در آن به شب رسانده يا شب را به روز برده ام مقدمه بـلا و گـرفـتـارى هـمـيشگى باشد كه بر طرف نشود پس آنچه (گرفتارى آخرت ) كه برايم به تاخير انداخته اى ، پيش انداز، و آنچه (عافيت در دنيا) كه پيش انداخته اى به تاخير افكن . فـغـيـر كـثـيـر مـا عـاقـبـتـه الفـنـاء و غـيـر قـليـل مـا عـاقـبـتـه البـقـاء و صل على محمد و اله (71) . زيـرا چـيـزى (خـوشـى ) كـه پـايـانش نيستى است اندك است (هر چند در نظر بسيار آيد) و چـيـزى (سـودى ) كه پايانش همشگى است بسيار است (هر چند آنرا كم ببينند) و بر محمد و آل او درود فرست . سخن امام سجاد (عليه السلام ) بعد از مصيبت بعد از واقعه كربلا و به شهادت رسيدن امام حسين (عليه السلام ) و يارانش آنهايى كه زنده ماندند به عنوان اسير به كوفه آورده شدند كه بعد از سخنان حضرت زينب (عليه السـلام ) و سـخـنـان فـاطـمـه صـغرى دختر بزرگ امام حسين (عليه السلام )(72) و ام كـلثـوم خـواهر امام حسين (عليه السلام )، امام سجاد (عليه السلام ) لب به سخن گشود و چنين فرمود: اى مردم ! هر كس كه مرا شناخته پس شناخته است ، و هر كس نشناخته اكنون بشناسد كه مـن فـرزنـد حـسين (عليه السلام ) هستم ، حسينى كه او را در كنار شط فرات سر بريدند بـدون ايـنـكـه كسى از او خون طلب داشته باشد. آرى من پسر كسى هستم كه حرمتش را هتك كـرديـد و اهـل بـيـتـش را بـه اسـيـرى گـرفـتـيـد. آرى مـن پـسـر كـسـى هـسـتـم كـه در حال صبر و سكوت به قتل رسيد و همين فخر مرا كافى است . هان اى مردم ! من شما را به خـدا قـسـم مـى دهـم آيـا مـى دانـيـد كـه چـه نـامـه هايى به پدرم نوشتيد؟ و چگونه به او قـول و اطـمـيـنـان داديـد و عـهـد و مـيـثـاق بـسـتـيـد و بـيـعـت نـمـوديـد و بـعـد او را بـه قـتـل رسـانـيـديـد پـس مـرگ بـاد بـر شـمـا و بـر آنچه كه نفوستان براى شما از پيش فرستاده و زشت باد بر آراء و انديشه هاى شما. آه شـمـا ديـگـر بـا چـه رويى به صورت رسول خدا(صلى الله عليه و اله ) نظر خواهيد كـرد وقـتـى كـه بـه شـمـا بـگـويـد اولاد مـرا كشتيد و حرمت مرا هتك كرديد پس ديگر امت من نيستيد. در لحـظـاتـى كه اين خطبه ها القاء مى گرديد و طنين آن در فضا مى پيچيد نگاهها ثابت مـانـده و حـيـرت مـرگ بـار چـهره ها را افسرده بود. زنان و پيرمردان چون باران اشك مى ريـخـتند و جوانان دستخوش ندامت گرديده و در اندوهى دردناك فرو رفته بودند و مات و مبهوت به صورت يكديگر نگاه مى كردند و مخصوصا خطبه حضرت زينب (عليه السلام ) و جـمـلاتـى انـقـلابـى و تـكـان دهـنـده آن ، كه با فصاحتى بسيار اداء گرديد، آن چنان تاثيرى در حاضرين نمود، كه همه را به سختى منقلب كرد. پـيـرمـردى در حـالى كـه اشـك در ديده مى گردانيد از ميان جمع فرياد كشيد: پدر و مادرم فداى شما باد- پيرانشان بهترين پيران و جوانانشان بهترين جوانان و زنانشان بهترين زنان و نژادشان كريم و فضيلتشان فضيلتى عظيم مى باشد. جماعتى خطاب به حضرت سجاد (عليه السلام ) فرياد بر آوردند: ما همگان در اطاعت تو هستيم و فرمانت را از دل و جان مى پذيريم و هرگز از تو روى بر نتابيم و هر امرى دهى فرمان بريم . خـداى تـو را رحـمـت آورد اى فـرزنـد رسـول خـدا(ص )، ايـنك ما دشمن دشمنان تو، و دوست دوسـتـان تو هستيم . پس به ما فرمان بده تا انتقام خود را از كسانى كه بر تو و بر ما سـتـم روا داشـتـه انـد بـاز ستانيم . ولى حضرت سجاد(ع ) فرمود: هيهات ، هيهات اى حيله گـران نـيـرنـگ باز! ميان شما و خواسته هايتان بسيار است آيا مى خواهيد به من روا داريد آنـچه را كه به پدران من روا داشتيد؟ به خداى زمين و آسمان سوگند، هنوز جراحاتى كه از قـتـل پدرم در درون سينه ام بوجود آمده التيام نپذيرفته ، و همين ديروز بود كه پدرم بـا هـمه كسانش كشته شدند و هنوز مصائب جدم و پدرم و اولاد پدرم از ياد نرفته و بلكه همچنان سينه ام را مى فشرد و در راه گلويم تنگى مى كند پس تنها خواسته من از شما اين است كه نه با ما باشيد و نه بر ما.(73) |
19 - دعاى آن حضرت براى درخواست باران
| و انزلنا من السماء ماء بقدر فاسكناه فى الارض و انا على ذهاب به لقادرون (74) . و از آسمان آبى به اندازه معين نازل كرديم ، و آنرا در زمين (در جايگاه مخصوصى ) ساكن نموديم . و ما بر از بين بردن آن كاملا قادريم . اللهم اسقنا الغيث ، و انشر علينا رحمتك بغيثك المغدق من السحاب المنساق لنبات ارضك المونق فى جميع الافاق (75) . بار خدايا ما را به باران سيراب گردان ، و رحمتت را بباران فراوان از ابرى كه براى رويانيدن گياه زيبا در اطراف زمينت روان است بر ما بگستران . اللهـم اسـقنا غيثا مغيثا مريعا ممرعا غريضا واسعا غزيرا، ترد به النهيض و تجبر به المهيض (76) . بـار خـدايـا مـا را سـيـراب كـن از بارانى كه بر طرف كننده خشكسالى ، روياننده گياه ، وسيع و پرمايه و بسيار باشد كه بوسيله آن ، گياه روئيده پژمرده را خرم كنى و گياه شكسته (پژمرده ) را درست (سربلند) نمايى . نماز باران در سـال 1362 قـمـرى كـشـور ايـران در اشـغـال قواى متفقين بود و گروهى از سربازان انگليسى و آمريكايى در محله خاك فرج قم اقامت داشتند. مدتى باران نيامده بود و مردم در سـخـتـى و مـضيقه بى آبى قرار گرفته و آينده وخيمى را پيش بينى مى كردند. بنابر درخـواسـت مـردم قـرار شـد آيت الله سيد محمد تقى خوانسارى نماز استسقاء (طلب باران ) بـخـوانـنـد تـا خـداونـد بـاران رحـمـت خـود را بـر آنـهـا نازل كند. آن مرحوم با قريب بيست هزار نفر جمعيت شهر قم از روحانى و ساير طبقات مختلف در يكى از روزهـاى مـاه مـبـارك رمـضـان بـا زبان روزه به طرف مصلى واقع در خاك فرج (نزديك اسـتـقـرار سـربـازان مـتـفـقـيـن ) حركت مى كنند در اين هنگام چند نفر از كارمندان ايرانى كه بـهايى بوده و در پادگان متفقين نفوذ داشتند از فرصت استفاده نموده و به افسران متفقين گوشزد مى كنند كه اينك اهل شهر براى غارت و بيرون راندن شما حركت نموده اند. افسران هم به سربازان آماده باش مى دهند و در حالى كه لوله توپها را به طرف جمعيت و مـسـلسـل ها را به دست گرفته بودند مقابل جمعيت مى ايستند، ولى بر خلاف انتظار مى بينند مردم با كمال نظم در مصلى به نماز ايستادند. آيـت الله خـوانـسـارى دو روز پـى در پـى بـه نـمـاز استسقاء مى روند. روز دوم با اينكه هـيـچـگـونـه عـلائمـى از نـزول بـاران نبود و حتى عده اى از متفقين و بهائى هاى ايران به تـمـسخر پرداخته بودند، ناگهان بعد از نماز توده هاى ابر در آسمان پيدا و متراكم مى شـود و هـنـوز جـمـعـيـت بـه مـنـازل خـود نـرسـيـده بـودنـد كـه بـاران شـديـدى مى بارد و سـيـل خـروشـان در رودخـانـه جـارى مـى گـردد، و بـلافـاصله خبر آن از سوى خبرنگاران خـارجـى و سـربـازان مـتـفـقـين به خارج مخابره و در راديو و جرايد آنها منتشر مى شود، و بهائى هاى منافق شبانه پا به فرار مى گذارند!(77) |
