روابط نامشروع و كیفرهاى آن

در مواردى كه راه هاى مشروع براى ارضاى غريزه جنسى فراهم بوده است مومنان راه صحيح را رفته اند، قرآن مى فرمايند:
والَّذين هم لِفُروجِهِم حافظون # اءلا على اءَزواجهم اءَو ما مَلَكَت اءَيمَانِهم فانَّهم غَيرَ مَلومِين # فَمَنِ ابتَغَى وَرَاءَ ذلك فاولئك هم العادون ⁽⁵³²⁾.
((كسانى كه غريزه خود را محافظت كردند و در اشباع و ارضاى آن از طريق مشروع اقدام كردند، از مومنينى هستند كه به آنها وعده فلاح و رستگارى داده شده ، اما اگر كسى اين سنت را شكست و اين قانون را رعايت نكرد، سركشى و فرمان شكنى كرد و مسير صحيح را رعايت نكرد، استحقاق عذاب الهى را دارد)).
اين گناه از جمله گناهانى است كه خداوند بزرگ در كتاب مجيدش براى بعضى از اين مصاديق تنبيه و حد، تعيين فرموده است . يك مصداق فراگذاردن پا از حدود مقرر الهى در ارضاى غريزه زنا است . امام باقر عليه السلام از رسول اكرم صَلَّى اللّه عَلَيهِ و آلِهِ و سَلَّم نقل مى كند كه فرمودند:
فى الزِّنا خمسُ خِصال يَذهَب بماءِ الوَجهِ و يورثُ الفَقر و يَنقُص العُمُر و يُسخِط الرحمنَ و يُخَلِّد فى النار نعوذُ باللّه من النار⁽⁵³³⁾.
((در زنا پنج ويژگى است : اولين مورد اين است كه آبروى انسان را مى برد؛ دوم آن كه باعث فقر و نادارى مى شود؛ نتيجه سوم اين است كه موجب نقصان و كمبود عمر مقرر انسان مى شود؛ نتيجه چهارم و پنجم مربوط به امور آخرت است يكى اين كه خدا را به غضب و خشم مى آورد. و ديگر اين كه موجب خلود در آتش است . و از آتش به خدا پناه مى بريم )).
در روايت ديگرى از امام باقر عليه السلام نقل شده است كه فرمودند:
كان ابى يقول : اذا زَنَى الزَّانى خَرَجَ منه روحُ الايمان ⁽⁵³⁴⁾.
((پدرم امام سجاد عليه السلام فرمودند: انسان زناكار وقتى اقدام به اين عمل زشت مى كند، در حقيقت پيوند خود را با ايمان بريده است ، - روح لطيف ايمانى از آن جسم پرواز مى كند - و اين مكان خبيث ديگر جاى آن روح لطيف نخواهد بود)).
مرحوم صدوق روايتى را به رسول اكرم صَلَّى اللّه عَلَيهِ و آلِهِ و سَلَّم نسبت مى دهد كه حضرت فرمودند:
لن يعمل ابن آدم عملا اعظم عند اللّه عزَّ وَ جَلّ من رجل قَتَلَ نَبِيَّا اءَو اماما اءَو هَدَمَ الكعبةَ التى جعلها اللّه قبلة لعبادهِ اءَو اءَفرغ ماءَهُ فى امراءَة حراما⁽⁵³⁵⁾.
((هيچ عملى نزد خداوند گناهش بالاتر از سه كار نيست : اول آن كه كسى اقدام به كشتن پيامبر و يا امام كند، دوم اين كه اقدام به هدم و ويران كردن كعبه كند؛ و سوم اين كه از طريق نامشروع با زنى رابطه برقرار كند)).
رسول اكرم صَلى اللّه عَلَيهِ و آلِهِ و سَلَّم اين سه كار را در كنار يكديگر قرار داده و حرمت و شدت تنفر و خشم و غضب خدا نسبت به اين سه عمل را مساوى دانسته اند؛ يعنى پيغمبركشى و قتل امام ، تخريب خانه كعبه و زنا هر سه در يك جايگاه قرار دارد. گناه بالاتر از زنا، عمل زشت ناپسند و مذموم اكتفاى مرد به مرد و در تعبير قرآن لواط است .
عن ابى عبداللّه عليه السلام قال : قال رسول اكرم صلى اللّه عليه و آله و سلم : من جامع غلاما جاء جُنُبَا يوم القيامةِ لا يُنَقِّيه ماءُ الدُّنيا و غضب اللّه عليه و لعنهُ و اءَعدَّ له جهنم وَ ساءَت مَصيرا ثم قال انَّ الذَّكَر ليركَبُ فيهتزُّ العرش لذلك ⁽⁵³⁶⁾.
((اگر كسى اين عمل خلاف فطرت ؛ يعنى عمل لواط را انجام بدهد. روز قيامت ، جنب وارد صحراى محشر مى شود و در حقيقت آب دنيا او را تطهير نمى كند. اين شخص با اين كارش ، مغضوب درگاه الهى است و خدا جايگاه او را فقط آتش جهنم قرار داده است . بعد فرمودند: كه اين عمل ؛ يعنى نزديكى مرد با مرد، موجب اهتزاز عرش الهى است ؛ يعنى اين عمل خلاف ، عرش خدا را به لرزه درمى آورد)).
زشتى اين گناه در روايت ديگرى از امام صادق عليه السلام به اين صورت بيان شده است :
حُرمَة الدُّبُر اءَعظمُ من حُرمةِ الفَرَجِ و انَّ اللّه اءَهلك اءُمَّة لحرمة الدُبُر و لم يهلك اءَحدا لحرمةِ الفَرَج ⁽⁵³⁷⁾.
((خداوند گناه عمل لواط را بالاتر از عمل زنا قرار داده است چه اين كه اقوامى به دليل ارتكاب اين گناه به هلاكت رسانيد ولى اين كار را درباره زنا انجام نداد)).
و در قرآن درباره قوم لوط مى فرمايند:
انك لتاءتون الفاحشة ما سبقكم بها من احد من العالمين ⁽⁵³⁸⁾.
((شما به كارى اقدام كرديد كه قبل از شما هيچ يك از بندگان چنين عملى را انجام نداده بودند)).
به خاطر اين انحراف ، خداوند قوم لوط را هلاك فرمود: در حالى كه براى عمل زنا، خداوند هيچ قومى را هلاك نفرموده است . اين دو مصداق و ساير موارد مثل اكتفاى زن به زن و تنزل و انحطاط اخلاقى و شخصيتى انسان تا حد اكتفا و ارضا از طريق نزديكى و مجامعت با حيوانات و يا استمنا، همه انحراف از مسير طبيعى خلقت و شرع است . كه در همه اديان الهى و آسمانى ممنوع شده است .
خداوند علاوه بر عذاب الهى كه وعده داده است ، آثار وضعى و عكس العملهاى طبيعى نيز در ناموس آفرينش براى آنها قرار داده است كه هم مورد تاكيد روايات و نقل معصومين عليهم السلام است و هم در گفتار گذشتگان اين مطلب زياد آمده است . در سخنى از امام صادق عليه السلام نقل شده است كه فرمودند:
كانت امراءة على عهد داوود ياءتيها رجل يَستَكرِهُها على نفسها فاءَلقَى اللّه عزَّ وَ جَلّ فى قلبها فقالت له انَّك لا تاءتينى مرَّة الا و عند اءَهلك مَن ياءتيهم قال فذهب الى اهله فوجد عند اهله رجلا فاءتى به داود عليه السلام فقال يا نبىَّ اللّه وجدتُ هذا الرجل عند اءَهلى فاءَوحى اللّه الى داود قل له كما تَدِينُ تُدَانُ⁽⁵³⁹⁾.
((در زمان داوود پيغمبر، مردى بود كه به سراغ زنى مى رفت و او را مجبور مى كرد كه با او عمل نامشروع انجام مى دهد. يكى از اين روزها خدا به اين زن الهام فرمود كه به اين مرد بگويد: هربار كه تو سراغ من مى آيى ، مطمئنا كسى هم به سراغ ناموس تو مى رود. اين مرد متنبه شد. سرزده وارد خانه خود شد و نامحرمى را نزد همسر خويش يافت . دست آن مرد را گرفت و به عنوان شكوه به محضر داوود پيغمبر برد. خداوند به داوود وحى فرستاد كه بگو جزاى تو همان گونه است كه عمل كردى )).
اثر وضعى و طبيعى تجاوز به ناموس ديگران ، مورد تعدى قرار گرفتن ناموس ‍ خود انسان است . امام باقر عليه السلام مى فرمايند:
كان فيما اءَوحى اللّه الى موسى عليه السلام مَن زَنَى زُنِىَ بِهِ و لو فى العَقَبِ من بعده ⁽⁵⁴⁰⁾.
((اگر كسى مرتكب زنا شود، خودش و اهلش مورد تجاوز قرار مى گيرند؛ اگر چه با چند واسطه )).