نیایش در هنگام گرفتاری یا دیدن كسى كه به رسوائى گناه گرفتار شده

(1) بار خدايا تو را است سپاس ( نه جز تو را ) بر پوشاندنت ( گناهان را ) پس از داناييت ، و بر عافيت بخشيدنت ( از گرفتاريها ) پس از آگاهيت ، پس هر كه هست از ما كار زشت كرده و تو او را ( به آن كار ) معروف نكرده اي ، و كار بسيار بدي بجا آورده و تو او را ( نزد ديگران ) رسوا ننموده اي ، و خود را به زشتيها پوشانده و تو كسي را بر ( زشتيهاي ) او راهنمايي نكردي

(2) بسا نهي تو را كه بجا آورديم ، و بسا امر و فرماني را كه ما را بر آن آگاه ساختي از آن تجاوز كرديم ، و بسا بدي كه به دست آورديم ، و گناهي كه مرتكب شديم ، در حالي كه تو بر آن آگاه بودي نه نگاه كنندگان ، و بر هويدا كردن آن توانا بودي بيشتر از توانايان ، عافيت و رهايي دادن تو براي ما پيش چشم ايشان پرده و در برابر گوشهاشان سد و مانع بود

(3) پس آنچه از آن شرم آيد را كه پوشاندي و زشتي را كه پنهان نمودي براي ما پند دهنده و بازدارنده از بدخويي و بجا آوردن گناه و كوشش به توبه نابودكننده ( گناه ) و راه ستوده ( به كردار و گفتار نيك ) قرار ده

(4) و وقت در سعي و كوشش براي توبه را نزديك گردان ، و ما را از جانب خود به غفلت و ناداني گرفتار مكن ( به خود وامگذار ) چون ما به سوي تو خواهان ( اميدوار به عفو و گذشت تو ) و از گناهان توبه كننده ايم

(5) و بار خدايا درود فرست بر برگزيده ات از خلق خود : محمد - صلي الله عليه و آله - و اهل بيت او ( فرزندانش و اميرالمؤمنين و فرزندان آن حضرت - عليهم السلام - ) كه از آفريدگانت برگزيده و پاكانند ، و چنان كه ( در قرآن مجيد ) امر فرموده اي ما را در برابر آنان شنوندگان ( سخنانشان ) و فرمان برداران ( دستورهاشان ) گردان ( اشاره به قول خداي تعالي " سوره 4 ، آيه 59 " : يا ايها الذين امنوا اطيعو الله واطيعوا الرسول واولي الامر منكم يعني اي كساني كه ايمان آورديد خدا و رسول و فرمانداران " از جانب خدا و رسول : امير المؤمنين و يازده فرزند آن حضرت - عليهم السلام - " را اطاعت كنيد . حضرت باقر - عليه السلام - فرموده : " خداي تعالي در اين آيه " تنها ما را قصد نموده و خواسته ، همه مؤمنين را تا روز قيامت به طاعت و فرمانبري از ما امر فرموده است . شيخ بهاء الدين ابوالحسن علي ابن عيسي ابن ابي الفتح اربلي " اربل نام شهري است نزديك موصل از سمت شرق " كه از بزرگان علماي اماميه - قدس الله ارواحهم - و مورد اعتماد همه است در كتاب خود : كشف الغمه في معرفة الائمة از جابر ابن يزيد جعفي نقل مي كند كه او گفته از جابر ابن عبدالله شنيدم كه مي گفت : چون خداي تعالي يا ايها الذين امنوا اطيعوا الرسول و اولي الامر منكم را بر پيغمبر - صلي الله عليه و آله - فرستاد گفتم : يا رسول الله خدا و رسول او را شناختيم ، اولي الأمر و فرمانداران را كه خدا طاعت ايشان را به طاعت تو پيوسته كدامند ؟ حضرت فرمود : ايشان جانشينان و پيشوايان هدايت و رستگاري پس از من هستند ، اول آنان علي ابن ابيطالب است ، پس از او حسن ، پس از او حسين ، پس از او علي ابن الحسين ، پس از او محمد ابن علي كه در تورية مشهور به باقر " شكافنده علم " است ، و بزودي اي جابر تو او را خواهي دريافت ، چون او را ديدار نمودي از جانب من به او سلام برسان ، پس از او صادق جعفر ابن محمد ، پس از او موسي ابن جعفر ، پس از او علي ابن موسي ، پس از او محمد ابن علي ، پس از او علي ابن محمد ، پس از او حسن ابن علي ، پس از او هم نام و هم كينه من حجت و دليل خدا در زمين و بازمانده او در اين بندگانش : محمد ابن حسن ابن علي ، اوست كه خداي عز وجل بر دستهاي او مشارق و مغارب زمين " هر كجا كه خورشيد طلوع و غروب نمايد يعني همه جهان " را مي گشايد و اوست كه از پيروان و دوستان خود غيبت نموده پنهان مي گردد چنان پنهاني كه در آن بر قول به امامت او ثابت و پا برجا نمي ماند جز كسي كه خدا دل او را براي ايمان آزمايش نموده " ايمانش محكم و استوار " است ، جابر گفت گفتم : يا رسول الله آيا شيعه آن بزرگوار از او در زمان غيبتش سود مي برد ؟ فرمود : آري قسم به آن كسي كه من را به حق و درستي برانگيخت از نور و روشنايي " وجود مقدس " او روشنايي مي طلبند و از ولايت و دوستي او در غيبتش بهره مند مي گردند مانند بهره بردن مردم از خورشيد هر چند ابر در جلو آن برآيد ، اي جابر اين " گفتار " از راز و علم خداست كه " از ديگران " پنهان مي باشد " پس تو آن را پنهان كن جز از كسي كه شايسته آن است ) .