زندگینامه امام سجّاد (ع)

نام معصوم ششم، علی(ع) است. وی فرزند حسين بن علی بن ابيطالب(ع) و ملقب به "سجاد" و "زين العابدين" می باشد.
 
امام سجاد در سال 38 هجری در مدينه ولادت يافت. حضرت سجاد در واقعه جانگداز کربلا حضور داشت ولی به علت بيماری  و تب شديد از آن حادثه جان به سلامت برد، زيرا جهاد از بيمار برداشته شده است و پدر بزرگوارش - با همه علاقه ای که فرزندش به شرکت در آن واقعه داشت - به او اجازه جنگ کردن نداد.
 
مصلحت الهی اين بود که آن رشته گسيخته نشود و امام سجاد وارث آن رسالت بزرگ، يعنی امامت و ولايت گردد. اين بيماری موقت چند روزی بيش ادامه نيافت و پس از آن حضرت زين العابدين 35سال عمر کرد که تمام آن مدت به مبارزه و خدمت به خلق و عبادت و مناجات با حق سپری شد. سن شريف حضرت سجاد(ع) را در روز دهم محرم سال 61هجری که بنا به وصيت پدر و امر خدا و رسول خدا(ص) به امامت رسيد، به اختلاف روايات در حدود 24 سال نوشته اند. مادر حضرت سجاد بنا بر مشهور "شهربانو" نام بوده است.
 
آنچه در حادثه کربلا بدان نياز بود، بهره برداری از اين قيام و حماسه بی نظير و نشر پيام شهادت حسين(ع) بود، که حضرت سجاد(ع) در ضمن اسارت با عمه اش زينب(ع) آن را با شجاعت و شهامت و قدرت بی نظير در جهان آن رو فرياد کردند. فريادی که طنين آن قرن هاست باقی مانده و - برای هميشه - جاودان خواهد ماند. واقعه کربلا با همه ابعاد عظيم و بی مانندش پر از شور حماسی و وفا و صفا و ايمان خالص در عصر روز عاشورا ظاهرا به پايان آمد، اما مأموريت حضرت سجاد(ع) و زينب کبری(س) از آن زمان آغاز شد.
 
اهل بيت اسير را از قتلگاه عشق و راهيان به سوی "الله" و از کنار نعش های پاره پاره به خون خفته جدا کردند. حضرت سجاد(ع) را در حال بيماری بر شتری بی هودج سوار کردند و دو پای حضرتش را از زير شکم آن حيوان به زنجير بستند. ساير اسيران را نيز بر شتران سوار کرده، روانه کوفه نمودند. کوفه ای که در زير سنگينی و خفقان حاکم بر آن بهت زده بر جای مانده بود و جرأت نفس کشيدن نداشت، زيرا ابن زياد دستور داده بود رؤسای قبايل مختلف را به زندان اندازند و مردم را گفته بود بدون اسلحه از خانه ها خارج شوند.
 
در چنين حالتی دستور داد سرهای مقدس شهدا را بين سرکردگان قبايلی که در کربلا بودند تقسيم و سر امام شهيد حضرت اباعبدالله الحسين را در جلو کاروان حمل کنند. بدين صورت کاروان را وارد شهر کوفه نمودند. عبيدالله زياد می خواست وحشتی در مردم ايجاد کند و اين فتح نمايان خود را به چشم مردم آورد. با اين تدبيرهای امنيتی چه شد که نتوانستند جلو بيانات آتشين و پيام کوبنده زن پولادين تاريخ حضرت زينب(س) را بگيرند؟ گويی مردم کوفه تازه از خواب بيدار شده و دريافته اند که اين اسيران، اولاد علی(ع) و فرزندان پيغمبر اسلام(ص) می باشند که مردانشان در کربلا نزديک کوفه به شمشير بيداد کشته شده اند. همهمه از مردم برخاست و کم کم تبديل به گريه شد.
 
حضرت سجاد(ع) در حال اسارت و خستگی و بيماری به مردم نگريست و فرمود: اينان بر ما می گريند؟ پس عزيزان ما را چه کسی کشته است؟ زينب خواهر حسين(ع) مردم را امر به سکوت کرد و پس از حمد و ثنای خداوند متعال و درود بر پيامبر گرانقدرش، حضرت محمد(ص) فرمود: "... ای اهل کوفه، ای حيلت گران و مکرانديشان و غداران، هرگز اين گريه های شما را سکون مباد. مثل شما، مثل زنی است که از بامداد تا شام رشته خويش می تابيد و از شام تا صبح به دست خود باز می گشاد. هشدار که بنای ايمان بر مکر و نيرنگ نهاده ايد...". سپس حضرت زينب(ع) مردم کوفه را سخت ملامت فرمود و گفت: "همانا دامان شخصيت خود را با عاری و ننگی بزرگ آلود کرديد که هرگز تا قيامت اين آلودگی را از خود نتوانيد دور کرد. خواری و ذلت بر شما باد. مگر نمی دانيد کدام جگرگوشه از رسول الله(ص) را بشکافتيد، و چه عهد و پيمان که بشکستيد، و بزرگان عترت و آزادگان ذريه او را به اسيری برديد، و خون پاک او به ناحق ريختيد...".
 
مردم کوفه آنچنان ساکت و آرام شدند که گويی مرغ بر سر آنها نشسته ! سخنان کوبنده زينب(ع) که گويا از حلقوم پاک علی(ع) خارج می شد، مردم بی وفای کوفه را دچار بهت و حيرت کرد. شگفتا اين صدای علی(ع) است که گويا در فضای  کوفه طنين انداز است.... امام سجاد(ع) عمه اش را امر به سکوت فرمود. ابن زياد دستور داد امام سجاد(ع) و زينب کبری و ساير اسيران را به مجلس وی آوردند، و در آن جا جسارت را نسبت به سر مقدس حسين(ع) و اسيران کربلا به حد اعلا رسانيد، و آنچه در چنته دنائت و رذالت داشت نشان داد، و آنچه لازمه پستی ذاتش بود آشکار نمود.