پرسشها و پاسخها، ص: 125

در مورد معصومين عليهم السلام ما معتقديم كه آن ها دارای مقام عصمت بودند و نه تنها گناه نمی كردند فكر گناه هم نمی كردند و بلاهايی كه در زندگی اهلبيت عليهم السلام وجود داشته عقوبتی نبوده بلكه بلاهای معصومين عليهم السلام مثوبتی بوده به اين معنی كه معصومين عليهم السلام با تحمّل مشكلات و صبر در برابر بلاها به ثواب الهی نائل می شدند در واقع بلاها زمينه ساز تكامل و تقرّب اوليای الهی است چنان كه امام صادق عليه السلام فرمودند:

«بيش از همه مردم پيامبران الهی گرفتار حوادث سخت و بلاهای طاقت سوز می شوند سپس كسانی كه پشت سر آن ها قرار دارند، به تناسب شخصيّت و مقامشان و درجات ايمانشان» «1».

در روايت ديگری نيز آمده است:

«در بهشت مقامی است كه هيچ كس بدان دست نمی يابد مگر در پرتو گرفتاری ها و ابتلائاتی كه در دنيا پيدا كرده است» «2».

با توجّه به آن چه ذكر شد اوليای الهی به خاطر معرفتشان بلاها و مصائب را نعمت و هديه ای از طرف خداوند و مقدّمه ای برای گشوده شدن درهای رحمت الهی می دانستند. اميرالمؤمنين عليه السلام در اين باره می فرمايند:

«زمانی كه سختی ها به اوج خود می رسد فرج نزديك است و هنگامی كه حلقه های بلا تنگ تر می شود راحتی و آسودگی فرا می رسد» «3».

______________________________
(1) كافی: 2/ 252، حديث 1- 2.

(2) بحار الانوار: 64/ 212، باب 12 حديث 16؛ كافی: 2/ 255، حديث 14.

(3) نهج البلاغه: حكمت 351.