پرسشها و پاسخها، ص: 204

فرمود:

«ابراهيم گفت: از آن ها سؤال كنيد اگر آن ها سخن بگويند حتماً بزرگ آن ها اين كار را كرده و اگر سخنی نگويند بزرگ آن ها كاری نكرده است، بنابر اين نه آن ها سخن گفتند و نه ابراهيم عليه السلام دروغ گفت» «1».

سؤالی كه در اين جا ممكن است مطرح شود اين است كه با اين كه گناه مفهوم وسيعی دارد و حتّی ترك اولی را هم شامل می شود چرا خداوند كراراً لغزش های پيامبران خود را آشكارا بيان كرده است؟

اميرالمؤمنين عليه السلام در جواب مرد زنديق كه همين سؤال را مطرح كرده بود فرمودند:

«ذكر لغزش های انبيا و آن چه را خداوند در كتابش تبيين كرده از روشن ترين دلايل حكمت خداوند متعال و قدرت ظاهر او است؛ زيرا می دانست معجزات و دلايل انبيا چنان در دل امّت ها بزرگ می آيد كه بعضی معتقد به الوهيّت و خدايی انبيا می شوند همان گونه كه نصاری درباره عيسی بن مريم عليه السلام گفتند، لذا خداوند اين لغزش ها را می شمارد تا همه بدانند آن ها كمالات و صفات الهی را دارا نبودند (و كسی فكر الوهيت آن ها را در سر نپروراند» «2».

______________________________
(1) معانی الاخبار: 209- 210، حديث 1؛ بحار الانوار: 11/ 76، باب 4، حديث 4.

(2) الاحتجاج: 1/ 358.