پرسشها و پاسخها، ص: 119

«خداوند بنده مؤمن خود را با بلا و گرفتاری تغذيه می كند همچنان كه مادر فرزند خود را با شير تغذيه می كند» «1».

ب: اثر ديگری كه در وجود سختی ها و گرفتاری ها وجود دارد اين است كه انسان توجّه پيدا كند به اين كه زندگی دنيوی يك زندگی ايده آل نيست، و مطلوب فطری انسان كه كمال سعادت جاودانه است در اين عالم ميسّر نمی شود.

انسان در اثر ضعف شناخت، خصوصاً در مراحل اوليّه زندگی و قبل از تربيت انبيا و اوليای خدا چشمش به لذّت های مادّی و خوشی های دنيوی دوخته شده است و آن چه را كه ابتدائاً می شناسد و درك می كند همين خوشی های زندگی دنيا است، در صورتی كه اگر زندگی، همه اش خوشی و راحتی بود باعث گمراهی انسان می شد و انسان خيال می كرد، آن چه دل بستنی است همين حيات و زندگی دنيا است.

پس بايد براساس حكمت خدا در اين جهان سختی هايی وجود داشته باشد تا به انسان هشدار دهد كه آن چه تو می طلبی و فطرت تو خواهان آن است-/ يعنی سعادت ابدی-/ در اين جهان ميسّر نمی شود دنيا سرای هميشگی و جاودانی تو نيست و لياقت دل بستن و محبّت را ندارد، دنيا سرايی است كه در گوهر و باطن آن سختی ها و بلاها موج می زند و انتظار آسايش و آرامش و مصون ماندن از هر ناهمواری و سختی، خواسته ای

______________________________
(1) «إنَّ اللَّهَ لَيُغذّی عَبْدَهُ المُؤمِنَ بالبَلاءِ كَما تُغَذّی الوالِدَةُ وَلَدَها بِاللَّبَنِ» بحارالانوار: 78/ 195، باب 1، حديث 52.