ترجمه مفاتيح الجنان، ص: 134

پرودگاری اش بس بزرگ است، روشنايی آسمانها و زمينها و آفريننده و پديدآورنده آن دو است، آسمان و زمين را بی ستون آفريد، و از هم گشودشان گشودنی چشمگير، پس آمانها به فرمان او بر پا شدند، و زمينها با كوههايشان بر فراز آب جا گرفت، سپس بلندی گرفت پروردگار ما در آسمانهای بلند، خدا بخشاينده بر فرمانروای يهستی چيره گشت، تنها از آن اوست آنچه در آسمانها و زمين است و هر آنچه بين آن دو و آنچه زير خاك است، پس من شهادت می دهم كه تنها تويی خدا، بالابرنده ای برای آنچه بر زمين نشاندی نيست و نه زمين زننده ای برای آنچه بالا بردی و نه عزّت بخشی آن را كه تو خوارش كردی، و خواركننده ای نيست آن را كه تو عزيز نمودی و بازدارنده ای برای آنچه عطا كردی نيست، و نه عطا كننده ای برای آنچه دريغ كردی، و تويی خدا، معبودی جز تو نيست، تو بودی آنگاه كه نه آسمانی بنا شده بود و نه زمينی گسترانيده و نه خورشيدی تابان و نه شبی تاريك و نه روزی فروزان و نه دريايی خروشان و نه كوهی استوار و نه ستاره ای روان و نه ماهی تابنده و نه بادی وزان، و نه ابری پرباران، و نه برقی درخشان، و نه صاعقه ای تسبيح گويان، و نه روحی دم زنان و نه پرنده ای پرآن و نه آتشی فروزان و نه آبی روان بوده باشند، پيش از هر چيز بودی و همه چيز را پديد آوردی و بر هر چيز توانا بودی و همه چيز را نو آفريدی و توانگر نمودی و ناتوان ساختی و ميراندی و زنده نمودی و خنداندی و گرياندی، و بر فرمانروايی هستی چيره گشتی، پس خجسته بودی، ای خدا، و بلندی گرفتی، تويی خدايی كه معبودی جز تو نيست، آفريننده ياری رسانی كه فرمانت چيره